Koncert "Kapeli Wileńskiej" to sobotnie wydarzenie Lata z Kresami 2022 - projektu Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" "Festiwal Kresowa Dusza". Niepowtarzalny klimat dawnego polskiego miasta zawitał do Pułtuskiego Zamku - Domu Polonii Wspólnoty Polskiej. I nikogo nie trzeba przekonywać, że Wilno - skąd wywodzą się dzisiejsi artyści - to ważne miejsce w polskiej historii. Marszałek Piłsudski o WIlnie mawiał, że to „symbol naszej wielkiej kultury i państwowości, ongiś potęgi. Dynastia Jagiellonów, co nad wieżyczkami Krakowa i wieżami Wilna potężnie niegdyś panowała. Wilno Stefana Batorego, co uniwersytet zakładał i mieczem nowe granice wybijał. Wielcy poeci i wieszcze, co naród pieścili słowem i w czar zakuwanymi słowami życie narodowi dawali”.
Polski zespół Kapela Wileńska to miejski zespół folklorystyczny, założony w 1988 roku. Folklor miejski nie był tak popularny w Wilnie jak we Lwowie czy Warszawie, dlatego członkowie zespołu sami tworzyli swój repertuar. Obecnie składa się on z wielu znanych i lubianych piosenek międzywojennego Wilna, Lwowa, Warszawy i innych polskich miast.
Wileńscy poeci Aleksander Śnieżko i Alicja Rybałko piszą teksty do nowych utworów, a członek zespołu Zbigniew Lewicki komponuje muzykę. Kapela Wileńska w swoim repertuarze ma wileńskie, lwowskie, warszawskie, bożonarodzeniowe i patriotyczne programy.
Kapela Wileńska koncertuje nie tylko na Litwie, ale i w różnych miastach Polski, Białorusi, we Lwowie, Moskwie, Wiedniu, Paryżu i Rzymie. Rozporządzeniem Prezydenta RP w 2009 roku członkowie Kapeli Wileńskiej zostali odznaczeni za zasługi Złotymi Krzyżami, a Zbigniew Lewicki – Krzyżem Oficerskim.
Gospodarzem dzisiejszego koncertu i osobą wprowadzającą nas w idee Festiwalu Kresowa Dusza był wiceprezes Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" Krzysztof Łachmański.
PORTAL INTERNETOWY FESTIWALU KRESOWA DUSZA
Zdjęcia - montaż: © Agata Pawłowska - Polonijna Agencja Informacyjna
Zdjęcia: © Agata Pawłowska - Polonijna Agencja Informacyjna
O randze Wilna świadczyć mogą słowa Józefa Piłsudskiego z 1928 roku wypowiedziane do legionistów podczas ich zjazdu zorganizowanego właśnie w Wilnie: „Miasto – symbol naszej wielkiej kultury i państwowości, ongiś potęgi. Dynastia Jagiellonów, co nad wieżyczkami Krakowa i wieżami Wilna potężnie niegdyś panowała. Wilno Stefana Batorego, co uniwersytet zakładał i mieczem nowe granice wybijał. Wielcy poeci i wieszcze, co naród pieścili słowem i w czar zakuwanymi słowami życie narodowi dawali”.
Rolę Wilna ocenił też Czesław Miłosz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, który młodość spędził w Wilnie: „Dla Polaka Wilno jest nadal kolebką romantyzmu, czyli najważniejszego w polskiej historii ruchu, którego znaczenie wykracza poza literaturę”.
I jeszcze wymowne słowa papieża Jana Pawła II, wypowiedziane na spotkaniu z Polakami w kościele Świętego Ducha podczas pielgrzymki na Litwę w 1993 roku: „Nigdy w życiu nie byłem w Wilnie. (…) Przez całe moje życie, przynajmniej od czasu, kiedy doszedłem do świadomości, stale byłem w Wilnie. Byłem w Wilnie myślą i sercem. (…)”. To z kolei dowód na to, że Wilno, mimo że z niego nie pochodził, a odwiedził je dopiero podczas swojej pielgrzymki, było mu bliskie.
Dziś – po ponad siedemdziesięciu latach od czasu, kiedy Wilno przestało być polskim miastem, po licznych zmianach i przeobrażeniach – wciąż można doszukać się w tym pięknym mieście śladów polskości, jakie zapamiętali i z rozrzewnieniem wspominają mieszkający w nim przed II wojną światową Polacy. Do wybuchu wojny to właśnie oni stanowili większość, bo aż 54 proc. mieszkańców.
Łatwiej uzmysłowić sobie, z jakim dziedzictwem mamy do czynienia, przywołując po prostu nazwiska osób związanych z Wilnem. Osób, które się tam urodziły lub wychowały, działały, tworzyły lub po prostu miały styczność z miastem. Osoby te na różnym etapie swojego życia przebywały krócej lub dłużej w Wilnie: jedne w czasach dzieciństwa, inne w młodości, a jeszcze inne w wieku dojrzałym. Nie sposób wymienić wszystkich. Obok królów - zwłaszcza z dynastii Jagiellonów - to często jedne z najważniejszych osób w polskiej historii.
Oto niektórzy z nich (w nawiasach lata życia). Działacze polityczni i niepodległościowi: powstańcy insurekcji kościuszkowskiej – Jakub Jasiński (1761–1794), powstańcy listopadowi – Emilia Plater (1806–1831) i Szymon Konarski (1808–1839), powstańcy styczniowi – Ludwik Narbutt (1832–1863), naczelny wódz i główny współtwórca wolnej Polski w 1918 roku – marszałek Józef Piłsudski (1867–1935); święci Kościoła katolickiego: św. Kazimierz (1458–1484), św. Andrzej Bobola (1591–1657), św. Rafał Kalinowski (1835–1907), św. Faustyna Kowalska (1905–1938) oraz zakonnicy, kaznodzieje – Piotr Skarga (1536–1612) i Jakub Wujek (1541–1597); poeci: romantyczni – Adam Mickiewicz (1798–1855) i Juliusz Słowacki (1809–1849), dwudziestolecia – Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953), Kazimiera Iłłakowiczówna (około 1892–1983), współcześni – Czesław Miłosz (1911–2004), oraz pisarze – Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887), Stanisław Cat-Mackiewicz (1896–1966), Tadeusz Konwicki (1926–2015); naukowcy: matematyk, astronom – Jan Śniadecki (1756–1830); biolog – Jędrzej Śniadecki (1768–1838); historyk – Joachim Lelewel (1786–1861), geolog – Ignacy Domeyko (1801–1889); historyk – Paweł Jasienica (1909–1970); inni przedstawiciele świata kultury: kompozytor – Stanisław Moniuszko (1819–1972), aktorzy – Zygmunt Kęstowicz (1921–2007) i Emil Karewicz (ur. 1923), śpiewak operowy – Bernard Ładysz (ur. 1922).
Mimo że Wilno leży poza granicami państwa polskiego, mimo że odchodzi właśnie ostatnie pokolenie, które miało styczność z polskim Wilnem, to jego przedstawiciele z rozrzewnieniem wspominali i wspominają spędzoną w tym mieście młodość (np. Miłosz, Kęstowicz, Ładysz). W mieście tym zawsze będzie drzemała polskość, ponieważ na zawsze pozostało tu polskie dziedzictwo narodowe.
Dofinansowano ze środków Budżetu Państwa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
PATRONAT MEDIALNY
