Remont siedziby jest potrzebny żeby zmotywować nowe pokolenia aby czuły się komfortowo w obiektach, ponieważ infrastruktura jest bardzo stara, bo ma ponad 105 lat, a odnowienie jej wnętrz i ich funkcjonalność na miarę nowych czasów jeszcze bardziej ich zaangażuje.
Przebudowanie i unowocześnienie siedziby dostosowaną do standardów wymagających przez Gminę Cordoba pozwoli organizowanie spotkań polonijnych, edukacji , śpiewów.
W prowincji Cordoba znajduje się około 25 000 potomków a w siedzibie uczestniczy aktywnie 1500 członków.
NAPRAWA DACHU.
PODŁOGA SALI PRÓB TAŃCA.
ŁAZIENKA DLA NIEPEŁNOSPRAWNYCH
INSTALACJA ELEKTRYCZNA.
Licząca dziś od 120 do 450 tys. osób Polonia w Argentynie powstała w wyniku kolejnych fal emigracji z ziem polskich. Pierwsze miały charakter polityczno-wojskowy: nad La Platę przybywali weterani służący pod Napoleonem, powstańcy listopadowi i styczniowi oraz emigranci po drugiej wojnie światowej. Wychodźstwo ekonomiczne zostało zapoczątkowane osiedleniem się czternastu rodzin z Małopolski w prowincji Misiones.
Prawdopodobnie pierwszymi Polakami na ziemi argentyńskiej byli uczestnicy wojen napoleońskich, którzy w Ameryce włączyli się w walki wyzwoleńcze. Żołnierze polscy walczyli też w wojnie Argentyny z Paragwajem. Powstańcy styczniowi, którzy znaleźli się w Argentynie, utworzyli w 1890 roku Towarzystwo Polskie – pierwszą polonijną organizację w Ameryce Łacińskiej.
W 1905 roku do Argentyny przybyła duża grupa robotników, którzy zostali zmuszeni do wyjazdu po stłumieniu przez władze rosyjskie protestów w Królestwie Polskim. Skupili się oni w Buenos Aires, gdzie zakładali towarzystwa samopomocowe i zainicjowali wydawanie polskojęzycznej prasy. W XIX wieku emigrowali do Argentyny także uczeni m.in. geolodzy znajdujący zatrudnienie w argentyńskim przemyśle naftowym.
Obok emigracji inteligenckiej i miejskiej, trwała też emigracja chłopska, której początkiem było osiedlenie się 14 rodzin z Małopolski w prowincji Misiones, który to stan jest dziś centrum ruchu polonijnego w Argentynie. Początkowo zajmowali się uprawą herbaty i yerba mate. W tym okresie przybyli m.in. Jan Szychowski i Jan Czajkowski.
Nasilenie emigracji miało miejsce w okresie międzywojennym, kiedy w Argentynie osiedliło się ok. 150 tys. obywateli polskich (wśród nich też liczni Żydzi i Ukraińcy). W tym okresie przybył m.in. Florian Czarnyszewicz, działacz polonijny i prozaik. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości utworzono w Argentynie regularne przedstawicielstwa polskie: w 1922 roku poselstwo w Buenos Aires, w 1934 roku agencje konsularne w Posadas (stolicy stanu Misiones) i Santa Fe.
Wsparcie przez władze polskie umożliwiło prężny rozwój ruchu polonijnego i powstanie licznych organizacji kombatanckich, kulturalnych, samopomocowych. Powstała też Izba Handlowa Polsko-Argentyńska.
Podczas II wojny światowej argentyńska Polonia ofiarnie wspomagała walczącą Polskę poprzez zbiórki pieniędzy, wysyłkę paczek do jeńców, udzielanie schronienia uchodźcom. Dwa tysiące Argentyńczyków polskiego pochodzenia zaciągnęło się na ochotnika do Wojska Polskiego.
Skutkiem wydarzeń II wojny światowej była kolejna fala emigracyjna, licząca ok. 200 tys. osób, głównie byłych żołnierzy sił alianckich.
Od 1995 roku dzień 8 czerwca obchodzi się w Argentynie jako Dzień Osadnika Polskiego - ustanowiony przez parlament Argentyny jako święto narodowe, upamiętnia przybycie w 1897 r. do Buenos Aires pierwszych czternastu polskich rodzin. Corocznie w tym czasie, w Buenos Aires, pod patronatem Ambasady RP w Argentynie, Związku Polaków w Argentynie oraz Asociación Cultural Argentino Polaca i Fundación Argentina organizowany jest tygodniowy cykl imprez kulturalnych poświęconych Polsce i Polakom.
W 1890 r. utworzono Towarzystwo Polskie, pierwszą organizację polonijną w Ameryce Łacińskiej. W okresie międzywojennym władze Rzeczypospolitej dały swoim wsparciem impuls dla bujnego rozwoju życia polonijnego. Utworzono wówczas m.in. działającą do dziś Polsko-Argentyńską Izbę Handlową. Podczas drugiej wojny światowej Polonia argentyńska w ramach pomocy polskim żołnierzom organizowała zbiórki pieniędzy, wysyłanie paczek do jeńców i opiekę nad uchodźcami. Nawet ok. 2000 Argentyńczyków o polskich korzeniach zaciągnęło się do Wojska Polskiego.
Dziś Związek Polaków w Argentynie zrzesza 34 organizacje, a centrum ruchu polonijnego pozostaje prowincja Misiones (gdzie powstały pierwsze polskie skupiska). Od 1960 r. w Buenos Aires działa też Biblioteka Polska im. Ignacego Domeyki. Wydawanych jest kilka polskich gazet, m.in. „Głos Polski: czasopismo bezpartyjne i niezależne” (nieprzerwanie od 1922 r.). Działa również Polska Misja Katolicka w Argentynie.
Witold Gombrowicz (1904–1969), jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy XX w., dotarł do Argentyny jako dziennikarz relacjonujący dziewiczą podróż statku pasażerskiego MS Chrobry. Gdy wybuchła wojna, postanowił ją przeczekać w Buenos Aires, gdzie mieszkał do roku 1963. Warto jednak wspomnieć jeszcze przynajmniej trzech innych przedstawicieli argentyńskiej Polonii.
Wilnianin Robert Adolf Chodasiewicz (1832–1896), wojskowy, inżynier i topograf, pionier wojsk balonowych, walczył w szeregu wojen w Europie i obydwu Amerykach. W 1890 r. współzakładał w Buenos Aires Polskie Stowarzyszenie Demokratyczne. W jego pogrzebie wziął udział ówczesny prezydent Republiki Argentyńskiej.
Pochodzący spod Tarnopola Jan Szychowski (1890–1960), choć ukończył tylko kilka klas szkoły powszechnej, był znanym konstruktorem (m.in. pierwszej wykonanej w Argentynie tokarki), wynalazcą i przedsiębiorcą (jego zakład produkujący maszyny rolnicze przyniósł mu fortunę i rozgłos, podobnie jak Amanda, rodzinne przedsiębiorstwo znane w świecie z produkcji yerba mate). Pomysłowość i przedsiębiorczość Szychowskiego docenił Rząd RP, przyznając mu w 1936 r. Brązowy Krzyż Zasługi, oraz National Geographic Society, które w 1957 r. nadało mu tytuł honorowego członka. Od 1997 r. w Apóstoles działa Muzeum Juana Szychowskiego.
Kresowianin Florian Czarnyszewicz (1900–1964) już w Argentynie stworzył w autobiograficznej powieści Nadberezyńcy wspaniałe literackie obrazy polskiej szlachty zagrodowej na Mińszczyźnie (Białoruś) z początków XX w., której zagłady dokonało sowieckie NKWD w latach 1937–1938 w ramach tzw. operacji polskiej.
Casa Polaca – tak nazywane są siedziby polskich stowarzyszeń, działających na terenie Argentyny. Powstawały tam, gdzie pojawiali się emigranci z ziem polskich. Pierwsza polska organizacja, Polskie Towarzystwo Demokratyczne, powstała w 1890 roku w Buenos Aires. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w oddalonych od siebie krańcach Argentyny tworzono kolejne stowarzyszenia, m.in. Związek Polaków w Cordobie (1918), Towarzystwo Polskie „Dom Polski” w Rosario (1919), Towarzystwo Polskie „Dom Polski” w Comodoro Rivadavia (1922). Społeczne inicjatywy z czasem wymagały miejsca, w którym mogłaby np. działać szkółka dla dzieci, biblioteka z polskim księgozbiorem czy sala, w której można było obchodzić polskie święta narodowe. Zakładano więc Domy Polskie, czyli Casas Polacas, które skupiały wszystkie aktywności. Największy z nich mieści się w Buenos Aires przy ul. Borges. Na początku lat 50. został zakupiony i wyremontowany ze składek społecznych.
Związek Polaków w Kordobie oficjalnie działa od 1 maja 1918 roku czyli już 105 lat. Jest to druga najstarsza organizacja polonijna w Argentynie po Związku Polaków w Berisso. Rozpoczęcie działalności Związku miało związek z emigracją polską. Związek miał pomóc w nawiązywaniu i utrzymaniu kontaktów oraz polskiej kultury. W czacie pierwszej emigracji zaczęła działać szkoła języka polskiego dla dzieci (Szkółka) oraz Koło Pań. Organizowano też akademie i uroczystości. W tych latach Polacy wybudowali polski kościół w dzielnicy gdzie wielu z nich mieszkało.Z czasem zaczął działać chór, harcerstwo, balet, biblioteka polonijna
Wraz z nadejściem drugiej emigracji, powojennej, pomieszczenie zajmowane przez Związek okazało się za małe i członkowie zebrali między sobą pieniądze aby odkupić teren, na którym wybudowano większą, piętrową siedzibę. Powstało wtedy koło dla pań, koło dla młodzieży, organizowano akademie z okazji świąt i uroczystości a także zajęcia sportowe.
Obecnie składki członkowie opłaca około 50 członków Związku Polaków w Kordobie. Zarząd liczy 9 osób.
Zajęcia na ogół odbywają się w soboty (lekcje języka i kultury polskiej, próby baletu). Od pewnego czasu zajęcia z języka polskiego prowadzone są w ramach cyklu Café Polaco. Lekcje wirtualne realizowane są podczas tygodnia. Nauczyciele uczący języka polskiego wykonują to zadanie w sposób wolontariacki i nie pobierają z tego tytułu regularnego wynagrodzenia.
Związek organizuje także zajęcia dla rodzin, w tym gry i zabawy dla dzieci z rodzin polskich imigrantów a także projekcje filmów polskich, warsztaty typu robienie wycinanek, malowanie pisanek czy przygotowanie polskich potraw. Akademie, warsztaty, spotkania społeczne, obiady albo kolacje również odbywają się, chociaż nie wyłącznie, w soboty.
Na zajęcia przybywają rodziny z dziećmi oraz osoby indywidualne. Języka polskiego uczą się głównie osoby dorosłe. Członkowie Związku biorą też aktywny udział w festiwalach miejskich, np. zespół ZPIT Krakus.
Siedziba Związku jest duża. Wysokie są jej koszty utrzymania.
W siedzibie Związku w latach 2020, 2021, 2022 i 2023 odbyły się także Dyżury konsularne. Podczas pierwszego dyżuru, oprócz załatwiania spraw paszportowych, udzielano informacje o uzyskaniu obywatelstwa polskiego. Następne dyżury były wyłącznie do spraw paszportowych.
Związek organizuje Akademie z okazji 3 Maja, Dnia Żołnierza i Odzyskania Niepodległości Polski a także obchody świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Z okazji Świąt lokalnych Związek bierze udział w defiladach, w zajęciach szkolnych lub w festiwalach międzynarodowych w sposób tańców i polskich potraw.
Informacje o ZPwK na podstawie Centralnej Bazy Organizacji Polonijnych - stan na rok 2024
| PARTNER ZADANIA | Związek Polski w Cordobie |
| KWOTA DOTACJI | 150 000,00 PLN |
| BENEFICJENCI PROJEKTU | Związek Polski w Cordobie |
| MIEJSCE REALIZACJI ZADANIA | Siedziba Związku Polaków w Cordobie |
