Mija 80. rocznica masowych deportacji Polaków na Sybir dokonanych przez radzieckie NKDW. W głąb Związku Sowieckiego wywieziono w pierwszych transportach około 140 tysięcy obywateli polskich, łącznie zaś - według różnych szacunków - w przynajmniej 50. akcjach deportacyjnych od 400 do 500 tysięcy. Wielu umarło już w drodze, tysiące nie wróciły do kraju. Wśród zesłańców były głównie rodziny wojskowych, urzędników, pracowników służby leśnej i kolei ze wschodnich obszarów przedwojennej Polski.
Pamięć o tych wydarzeniach nigdy nie powinna przeminąć, bo konstytuuje naszą narodową świadomość. Jednym z celów Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” jest propagowanie wiedzy na temat historii Polski oraz podtrzymywanie jej znajomości wśród Polonii i Polaków mieszkających za granicą. Z tego względu proponujemy wydawnictwo "Zesłańcy Sybiru" przygotowane przez lubelski oddział SWP oraz XXVII Liceum Ogólnokształcące im. Zesłańców Sybiru w Lublinie i Polską Harcerską Szkołę Społeczną im. R.Traugutta w Brześciu. To wspomnienia świadków tych wydarzeń którzy doświadczyli okropności "białych obozów koncentracyjnych", ale w nietypowej konwencji komiksu, dzięki czemu może być interesujące dla młodego pokolenia. Starszemu zaś ilustracją unaocznia przeżycia bohaterów książki.
Wydawnictwo dostępne jest w wersji PDF. Zachęcamy od jej pobrania. Poniżej zamieszczamy link proszą jednocześnie o cierpliwość w trakcie wyświetlania, a to ze względu na pokaźną objętość książki.
urodzona 22.03.1931 r. w Białymstoku, córka kapitana Józefa Świrniaka, urodzonego w Drohobyczu, absolwenta Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie, żołnierza Armii Krajowej, który stracił brata zamordowanego w Katyniu, aresztowany przez gestapo zmarł 27 kwietnia 1944 r. W dniu 13 kwietnia 1940 r. wraz z młodszym bratem, dwiema babciami i dziadkiem dziewięcioletnia Krystyna została wywieziona w okolice Pawłodaru w Kazachstanie, gdzie spędziła 6 lat - nieświadoma losów ojca i stryja. W Kazachstanie straciła dziadka, który był wówczas jednym z 58 tys. obywateli polskich zmarłych na zesłaniu z głodu, zimna, chorób i wyczerpania. Po powrocie do Polski, ze względu na sytuację polityczną, musiała żyć z pewnego rodzaju piętnem, a pamięć o dramacie zesłańców przez wiele lat była zakazana. Aktywnie działa w Związku Sybiraków, często bierze udział w spotkaniach z młodzieżą, pisze wiersze, w poezji najgłębiej wyraża swoje traumatyczne przeżycia z czasów zesłania.
urodzona 27.07.1927 r. w miejscowości Hola, na Polesiu, córka Feliksa i Teodory. Od 1933 r. zamieszkała w Brześcia. W 1938 r. wstąpiła do harcerstwa. W pierwszym tygodniu wojny wspólnie z innymi harcerzami udzielała pomocy oarom nalotów. Pod koniec maja 1943 r. została zwiadowcą w organizacji Szare Szeregi z zadaniem obserwacji niemieckich pociągów wojskowych z amunicją, sprzętem i żołnierzami jadących na Wschód przez stację kolejową w Brześciu. W czerwcu 1943 r., po aresztowaniu starszego brata Stefana, ukrywała się w Motykalach, gdzie odbyła kurs sanitariuszki i została zaprzysiężona w Armii Krajowej. W 1944 r. powróciła do Brześcia. W 1947 r. wstąpiła do Związku Obrońców Wolności. Pokojowego Ruchu Podziemnego o Zachowanie Polskości na Polesiu. Udzielała pomocy represjonowanym i repatriantom, służyła jako łącznik między brzeską i kobryńską placówką ZOW, opiekowała się polskimi cmentarzami, walczyła o zachowanie polskości Polesia; przechowywała książki z zamykanych bibliotek. Po aresztowaniu 30 lipca 1948 r. została skazana na 25 lat łagrów, w tym 5 lat pozbawienia praw obywatelskich. W latach 1949-1956 odbywała wyrok w Workucie (od stycznia 1949 r. w łagrze Przedszachtnaja, od 1951 r. w łagrze Drugiej Cegielni, od lutego 1956 r., po zwolnieniu z łagru, przebywała na zesłaniu - wolnoje posielenije). Wyszła za mąż w Workucie za Olgierda Zarzyckiego, żołnierza Armii Krajowej z okręgu nowogródzkiego. W grudniu 1956 razem z mężem wyjechała do Polski i zamieszkała w Warszawie. W 1992 r. została awansowana do stopnia sierżanta. Członek Światowego Związku Armii Krajowej, Okręg Poleski.
