Warszawski Oddział Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" serdecznie zaprasza na spotkanie promocyjne opracowania Roberta Wyszyńskiego "Nigdy u siebie" stanowiące próbę opisu lokalnej społeczności potomków Polaków przymusowo przesiedlonych z terenów Ukrainy do Północnego Kazachstanu.
Zamieszkujący Jasną Polanę i okoliczne wioski polscy specpieresieleńcy po upadku ZSRR, w sytuacji braku skutecznych działań polskich elit politycznych, podjęli różnorodne próby repatriacji w ramach nie tylko polskiego, lecz głównie niemieckiego i rosyjskiego systemu repatriacyjnego. Badania podzielonych rodzin przeprowadzono w Rosji (Obwód Kaliningradzki), Niemczech, w Polsce i w samym Kazachstanie.
Nie znając współczesnej odmiany kultury i języka polskiego repatrianci po przybyciu do Polski są często błędnie rozpoznawani jako „obcy" - „ruscy", często doświadczają odrzucenia i naznaczenia przez „swoich” rodaków. Budzi to silne poczucie zagrożenia tożsamości i z takim trudem utrzymywanej w Kazachstanie polskiej identyfikacji narodowej. W efekcie wymusza to podjęcie przez repatriantów różnorodnych strategii by uniknąć naznaczenia, obronić swoją własną tożsamość. Nie są również „u siebie" w Niemczech czy Rosji, ani już nawet w wprowadzającym do życia społecznego własny język i kulturę Kazachstanie. Stqd tytuł książki - „Nigdy u siebie".
Okazuje się, że repatriacja to nie tylko rządowy system przesiedleń, ale w istocie jest to złożony i trudny proces powrotu do grupy własnej, to starcie wyidealizowanego obrazu ojczyzny z realiami polityki państwa macierzystego wobec własnej mniejszości.
Książka stanowi opis lokalnej społeczności potomków Polaków przymusowo przesiedlonych w 1936 roku z terenów Ukraińskiej SSR do północnego Kazachstanu. Polscy spiecpieresieleńcy po upadku ZSRR, w sytuacji braku efektywnych działań polskich elit politycznych, podjęli różnorodne próby repatriacji w ramach nie tylko polskiego, lecz głównie rosyjskiego i niemieckiego systemu powrotu. Wielomilionowa skala i szeroki zakres geograficzny samego procesu dają autorowi podstawy do twierdzenia o odrębności socjologii powrotu do grupy własnej na tle innych kierunków migracyjnych.
The book describes the local community of the descendants of the Poles who, in 1936, were forced to relocate from the Ukrainian SSR to Northern Kazakhstan. After the fall of the USSR, when the Polish political elites did not take effective steps, the so-called Polish spiecpieresieleńcy made various attempts to repatriate not only within the Polish, but also Russian and German repatriation systems. The multimillion scale and the wide geographical range of the process itself give the author grounds for claiming that the sociology of returns to the own group against the background of other migration directions was clearly distinct.
Polski socjolog, specjalizujący się w zakresie socjologii kultury. Ekspert ds. Polonii i Polaków za granicą.
W 1990 roku ukończył socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się w 2001 roku na podstawie pracy pt. Narodziny czy odrodzenie. Przemiany kultury i świadomości narodowej w byłych republikach ZSRR po upadku komunizmu: przypadek Buriatów i Białorusinów. Pracuje w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego, w Zakładzie Socjologii Kultury.
Był dyrektorem Instytutu Kresowego w Warszawie. Do 2012 roku wykładowca Antropologii w Szkoły Wyższej im. Bogdana Jańskiego w Warszawie. Od 2017 roku jest członkiem Rady ds. Repatriacji przy Pełnomocniku ds. Repatriacji w MSWiA.
Do jego zainteresowań naukowych należą: tożsamość narodowa, rodowa i etniczna, neopoganizm, panmongolizm, panturkizm oraz więź ponadnarodowa.
W 2010 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5][6][7] za wybitne zasługi dla Polonii na świecie, za promowanie Polski oraz działalność na rzecz krzewienia polskich tradycji i kultury.
ZADANIE PUBLICZNE FINANSOWANE JEST
ZE ŚRODKÓW KANCELARII PREZESA RADY MINISTRÓW
W RAMACH KONKURSU "POLONIA I POLACY ZA GRANICĄ 2022."
