STRONA GŁÓWNA REGULAMIN SEJMIK DZIEŃ 1 DZIEŃ 2 DZIEŃ 3 DZIEŃ 4 DZIEŃ 5
To już się dokonało - największe sportowe święto naszych Rodaków mieszkających za granicą - XXI Światowe Letnie Igrzyska Polonijne - Nysa-Głuchołazy-Wrocław zakończone. Odbywały się w dniach 26-31 sierpnia 2023 roku. Dziękujemy za tak liczne przybycie naszych Rodaków ze wszystkich stron świata. Ponad 600 sportowców takich państw jak: Czechy, Litwa, Austria, Francja, Norwegia, Stany Zjednoczone, Niemcy, Kanada, Kazachstan, Wielka Brytania, Luksemburg, Hiszpania, Irlandia, Szwecja, Ukraina, Australia, Argentyna, Węgry, Łotwa, Armenia, Bułgaria, Dania, Republika Południowej Afryki, Szwajcaria. Dlaczego w takiej kolejności?... bo to kolejność klasyfikacji medalowej - znamy już przecież ostateczne wyniki wszystkich dyscyplin. Najmłodszy uczestnik igrzysk miał zaledwie 5 lat, to Aneta i przyjechała z Litwy. Najstarszym uczestnikiem igrzysk 87 letni Stanisław z Litwy.
Organizatorem Igrzysk było Stowarzyszenie "Wspólnota Polska", wraz z Ministerstwem Sportu oraz Polskim Komitetem Olimpijskim dbającym o poziom merytoryczny zawodów. Partnerem Igrzysk była w tym roku Akademia Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu, której tradycje sięgają okresu I Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas to w 1765 roku Król Stanisław August Poniatowski utworzył w Warszawie Szkołę Rycerską jako szkołę państwową. Szkołę Rycerską ukończyło około 600 oficerów. Byli wśród nich późniejsi słynni dowódcy i bohaterowie Narodu Polskiego: Jakub Jasiński, Józef Sowiński i Tadeusz Kościuszko.
Popołudniu - zdradzimy, że po rozegraniu pierwszych zawodów sportowych w przepięknym ośrodku Marina nad brzegiem jeziorem Nyskim - w Hali widowiskowo sportowej w gościnnej Nysie odbyła się uroczysta inauguracja XXI Światowych Letnich Igrzysk Polonijnych. Ceremonię otwarcia Igrzysk zaszczycili swoją obecnością znakomici goście reprezentujący władze państwowe, samorządowe PKOl, organizacje polonijne i wiele innych środowisk o czym przeczytacie Państwo w naszej relacji. Tak jak wspomnieliśmy na początku ceremonię inauguracji poprzedziły zawody nad jeziorem nyskim. Bieg 5 km, siatkówka plażowa, kajakarstwo, oraz nordic walking. W intencji Polonii, zawodników, Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" i pomyślności igrzysk modliliśmy się w Bazylice św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie
Drugiego dnia Igrzysk rozegrano zawody w kilku kolejnych dyscyplinach, Były to: Futsal lub tzw. halówka czyli odmiana piłki nożnej rozgrywana w hali, badminton - dla ciekawości dodamy, że w Polsce znany był dawniej pod nazwą wolant, o którym pisały takie postacie naszej nauki i literatury, jak Stanisław Staszic, Juliusz Słowacki, Józef Ignacy Kraszewski i piłkę siatkową, która do Polski trafiła za pośrednictwem YMCA, a pierwszy mecz pokazowy miał miejsce w Warszawie w 1919. Popołudniu odbył się także Polonijny Sejmik Olimpijski.
Blisko 180 osób zgromadził 27. Światowy Sejmik Polonijny, zorganizowany przez PKOl we współpracy ze Stowarzyszeniem „Wspólnota Polska” oraz resortem sportu i turystyki. Polonijni działacze obradujący w Nysie i Głuchołazach, a następnie (środa i czwartek) także we Wrocławiu, przybyli z aż 24 państw całego świata – od Kanady i USA po Republikę Południowej Afryki, od Irlandii i Litwy po Australię. Całe przedsięwzięcie towarzyszy rozgrywanych na Opolszczyźnie i Dolnym Śląsku 21. Światowym Letnim Igrzyskom Polonijnym.
Trzeci dzień Igrzysk to lekkoatletyka, kolarstwo MTB i badminton. Niestety pogoda nas nie rozpieszczała. Po mglistym poranku, kiedy na piękną ale wymagającą trasę rowerową stawili się kolarze MTB w południe lekkoatletów zmoczył deszcz. Ale takie są uroki sportów pod gołym niebem. Jedynie badmintoniści mogli cieszyć się niezakłóconym spokojem pod dachem hali sportowej.
Piłka nożna, pływanie, tenis ziemny, tenis stołowy, strzelectwo i szachy to dyscypliny czwartego dnia polonijnych igrzysk. Nadmienimy, że zawodnikom na strzelnicy sekundowała Renata Mauer-Różańska, gość honorowy Igrzysk Polonijnych, multimedalistka olimpijska, dwukrotna mistrzyni olimpijska, trzykrotna medalistka mistrzostw świata, od 1989 w barwach WKS Śląsk Wrocław czyli tu, gdzie m.in. rozgrywane są nasze zawody.
Piąty dzień Igrzysk Polonijnych jeszcze trwa. Za nami turniej piłki nożnej, który wygrała reprezentacja Argentyny, turniej brydżowy, tenisa stołowego i nie ukończone zawody w tenisie ziemnym. Popołudniu Festyn Rodzinny i wręczanie medali w lekkoatletyce. Już wiemy, że pierwsze miejsce w klasyfikacji medalowej zdobyły Czechy, drugie Litwa, a trzecie Austria. To też były najliczniejsze reprezentacje naszych rodaków.
Państwo |
Złoto |
Srebro |
Brąz |
Łącznie |
| Czechy | 57 | 59 | 45 | 161 |
| Litwa | 42 | 33 | 42 | 117 |
| Austria | 29 | 26 | 15 | 70 |
| Francja | 14 | 13 | 10 | 37 |
| Norwegia | 8 | 19 | 10 | 37 |
| Stany Zjednoczone | 8 | 6 | 4 | 18 |
| Niemcy | 7 | 8 | 8 | 23 |
| Kanada | 7 | 4 | 3 | 14 |
| Kazachstan | 7 | 4 | 2 | 13 |
| Wielka Brytania | 7 | 1 | 2 | 10 |
| Luksemburg | 3 | 2 | 1 | 6 |
| Hiszpania | 3 | 1 | 1 | 5 |
| Irlandia | 3 | 0 | 1 | 4 |
| Szwecja | 1 | 2 | 6 | 9 |
| Ukraina | 1 | 2 | 3 | 6 |
| Australia | 1 | 0 | 4 | 5 |
| Argentyna | 1 | 0 | 1 | 2 |
| Węgry | 0 | 1 | 2 | 3 |
| Łotwa | 0 | 1 | 1 | 2 |
| Armenia | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Bułgaria | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Dania | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Republika Południowej Afryki | 0 | 0 | 0 | 0 |
| Szwajcaria | 0 | 0 | 0 | 0 |
REALIZACJA - STREAMING © POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA
REALIZACJA © POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA
Wszystkich uczestników prosimy o zapoznanie się z regulaminem Igrzysk.
Jednocześnie informujemy, że przedstawiony w formularzu harmonogram zawodów może ulec zmianie
ze względu na poziom zainteresowania uczestników poszczególnymi dyscyplinami.
W trakcie XXI Światowych Letnich Igrzysk Polonijnych Nysa-Głuchołazy-Wrocław 2023 proponujemy następujące dyscypliny (według kolejności rozgrywek): badminton indywidualnie i drużynowo, bieg na 5 km, nordic walking, turniej rodzinny, kajakarstwo, kolarstwo MTB, piłkę siatkową plażową, futsal, koszykówkę, piłkę nożną, pływanie w stylach dowolnym i klasycznym, motylkowym i grzbietowym, indywidualnie i w sztafecie - dystanse 50m, 100m, tenis ziemny, lekkoatletykę - biegi na 100m, 400m, 1000m, 3000m, sztafetę 4x100m, skok w dal, skok w wzwyż, rzut ciężarkiem, pchnięcie kulą, rzut oszczepem, brydż, piłkę siatkową, szachy, strzelectwo- pistolet i karabinek, tenis stołowy.
Jak Państwo widzicie każdy znajdzie coś dla siebie! Igrzyska to okazja do bicia kolejnych rekordów lub szlifowania techniki w rywalizacji z rodakami.
Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” od początku swej działalności wspiera aktywność Polonii i Polaków za granicą w rożnych formach. Sport zajmuje jedną z czołowych pozycji. Przez 30 lat Stowarzyszenie zorganizowało setki tego typu wydarzeń. Największymi są igrzyska odbywające się na przemian co dwa lata gromadzące każdorazowo średnio od 1000 do 1500 zawodników. Są to Światowe Letnie Igrzyska Polonijne i Światowe Zimowe Igrzyska Polonijne. Partnerem Igrzysk jest Polski Komitet Olimpijski (PKOL) zapewniający stosowny poziom merytoryczny zawodów oraz fundującym puchar fair play prezesa PKOL dla zawodnika wyróżniającego się postawą sportową względem konkurentów.
Historia igrzysk polonijnych rozpoczęła się w 1933 roku kiedy to podczas V Zjazdu Rady Organizacyjnej Polaków z Zagranicy, postanowiono zorganizować w ojczyźnie I Polonijne Igrzyska Sportowe. II wojna światowa i niechęć do nich w czasach PRL sprawił, że do idei polonijnych igrzysk wrócono dopiero po wielu latach.
W latach 90. pierwszy prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”, prof. Andrzej Stelmachowski, wskrzesił Światowe Igrzyska Polonijne i od tamtego czasu stały się wydarzeniem cyklicznym.
Ostatnie, 20. Światowe Letnie Igrzyska Polonijne odbyły się w 2021 roku w Pułtusku, natomiast 15 Światowe Zimowe Igrzyska Polonijne pod koniec roku 2022 w Wiśle. Zawodnicy mieli do wyboru cała paletę dyscyplin. Nie inaczej będzie w tym roku w Nysie i Wrocławiu.
Oprócz rywalizacji sportowej program Igrzysk obfituje w szereg wydarzeń kulturalnych. Spotkania z wybitnymi polskimi sportowcami, olimpijczykami, wieczory tematyczne poświęcone Polonii, wycieczki krajoznawczo - historyczne. Ich katalog zmienia się wraz z potrzebami i zainteresowaniami przybywających na zawody. Nie inaczej będzie w tym roku.
Od Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie 1992 r. Badminton został włączony do programu jako dyscyplina medalowa.
W Polsce Badminton znany był dawniej pod nazwą Wolant. Do Polski rakiety i lotki piórowe przywędrowały najprawdopodobniej w XVIII wieku z Francji. O zainteresowaniu Wolantem pisały takie postacie naszej nauki i literatury, jak Stanisław Staszic, Juliusz Słowacki, Józef Ignacy Kraszewski.
Z badmintonem jako dyscypliną sportu po raz pierwszy zetknęli się uczestnicy polskiej delegacji na VI Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów w Moskwie w roku 1957. W skład polskiej delegacji wchodzili przedstawiciele władz sportowych, w tym późniejsi działacze TKKF. Historyczną chwilą był dzień 29 maja 1977 roku, kiedy to w Głubczycach spotkali się przedstawiciele klubów sportowych i podpisali deklaracje o przystąpieniu do Polskiego Związku Badmintona.
Brydż wywodzi się od wcześniejszej gry zwanej Wistem, która pojawiła się w Anglii w XVI wieku. Gra szybko się rozpowszechniała i zaczęły powstawać nowe odmiany. Prawdziwy rozkwit wista nastąpił w XIX wieku. W 1857 roku odbył się pierwszy turniej międzynarodowy. Popularność gry zaczęła jednak znacznie szybciej rosnąć w Stanach Zjednoczonych, niż na Starym Kontynencie. W 1881 roku została założona Amerykańska Liga Wista. W tym samym czasie powstała, najprawdopodobniej w Rosji (choć niektóre teorie utożsamiają miejsce powstania brydża z Turcją i Egiptem) odmiana wista, nazwana później brydżem.
Na początku XX w. zyskała popularność odmiana brydża zwana okszenem (ang. auction bridge). W roku 1926 Harold Vanderbilt opracował zmienione zasady gry. Współczesna wersja gry (ang. contract bridge) wywodzi się z zasad przez niego wymyślonych. W 1928 roku założono Amerykańską Ligę Brydżową, a w 1958 Światową Federację Brydża. Pierwsza olimpiada brydżowa odbyła się w 1960 roku.
Futsal lub tzw. halówka to zespołowa gra sportowa, odmiana piłki nożnej rozgrywana w hali. Jej nazwa pochodzi od portugalskiego futebol de salão i hiszpańskiego fútbol sala lub fútbol de salón, co można przetłumaczyć jako halowa piłka nożna. Pierwszy pokaz gry w pięcioosobową odmianę piłki nożnej odbył się latem 1930 w Montevideo, a za jej twórcę uważa się Juana Carlosa Cerianiego. W pierwotnym zamyśle ta odmiana futbolu przeznaczona była dla dzieci i młodzieży, bowiem rozmiary placów gry dostosowano do ich potrzeb oraz możliwości. Mini-piłka nożna szybko zdobyła dużą popularność w Ameryce Południowej, szczególnie w Brazylii. Brazylijska Konfederacja Sportu jako pierwsza spisała przepisy futebol de salão w 1958. Pierwszą oficjalną międzynarodową imprezą stał się – rozegrany w 1965 – Puchar Ameryki Południowej, w którym zwyciężył Paragwaj.
W 1971 powołano Międzynarodową Federację Futsalu – Federación Internacional de Fútbol de Salón (FIFUSA) do zarządzania grą. Swoje pierwsze Mistrzostwa Świata FIFUSA zorganizowała w 1981 w São Paulo. W 1985 utworzyła obecnie najpowszechniej używaną nazwę dyscypliny.
W 1988 FIFA włączyła piłkę nożną halową do swoich kompetencji, jako nową dyscyplinę i spisała jej zasady. Od mistrzostw w 1996 w Gwatemali obowiązuje obecna nazwa, Mistrzostwa Świata w Futsalu FIFA.
Kolarstwo górskie (MTB – z ang. mountain biking) to forma kolarstwa uprawianego za pomocą rowerów górskich, których konstrukcja umożliwia poruszanie się w trudnym terenie. Kolarstwo górskie powstało w USA, gdzie pod koniec lat 70. XX w. pojawiła się moda na jazdę rowerami w trudnym terenie, poza normalnymi drogami.
Twórcą tej dziedziny sportu jest prawdopodobnie Gary Fisher, który w 1979 r. jako pierwszy wpadł na pomysł produkcji rowerów o wzmocnionej i skróconej ramie, pozbawionych osłon, błotników oraz zaopatrzonych w koła o średnicy 26 cali na szerokich oponach z grubym bieżnikiem zamiast dotychczas stosowanych gładkich i cienkich kół 28-calowych. Początkowo kolarstwo górskie uważane było za nieformalny sport ekstremalny. Pierwsze zawody polegały na zjazdach po wąskich i niebezpiecznych ścieżkach leśnych, przy czym trasy mogły się miejscami wznosić, ale najczęściej prowadziły z góry na dół. Pod koniec lat 80. XX w., sport ten stał się coraz bardziej popularny, co pozwoliło na pełniejsze zdefiniowanie tej dyscypliny.
Aktualnie w ramach kolarstwa górskiego rozgrywa się zawody w ramach kilku dyscyplin. Są to: Cross-country (XC), All mountain (AM), Enduro , Maraton (MX, MT) , Rowerowa jazda na orientację (MTBO, RJnO), Street oraz Trial. Od 1991 r kolarstwo górskie w ramach Cross-country zostało włączone do Zawodów Pucharu Świata.
Za datę powstania koszykówki uznaje się rok 1891. Pierwotnie gra polegała na rzucaniu piłki do wiklinowych koszy zawieszonych na balkonach sali gimnastycznej. Kosze te nie miały dziury na ich dnie, więc po każdym celnym rzucie piłkę należało wyciągać specjalnymi kijami. Początkowo do gry w koszykówkę używano zwykłej piłki futbolowej. Pierwsza piłka przeznaczona wyłącznie do koszykówki powstała w 1894 r. W 1904 roku koszykówka była dyscypliną pokazową na Igrzyskach Olimpijskich. Od 1950 roku rozgrywane są Mistrzostwa Świata w koszykówce.
Na ziemiach polskich pierwszy mecz koszykówki został rozegrany przez kobiety. Miało to miejsce 29 czerwca 1909 roku we Lwowie. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, koszykówka stała się sportem powszechnie nauczanym w szkołach podstawowych i średnich. Największe osiągnięcia w historii polskiej koszykówki to: mistrzostwo Europy kobiet (1999), wicemistrzostwo Europy kobiet (1980, 1981), wicemistrzostwo Europy mężczyzn (1963)
Nordic Walking wymyślony został w Finlandii w latach 20. XX wieku, jako całoroczny trening dla narciarzy biegowych. Pozostawał jednak formalnie nieopisany aż do publikacji Marko Kantaneva z 1997 roku pod dosłownym tytułem ‘”Chodzenie z kijkami”. Nordic walking można uprawiać bez względu na wiek, kondycję czy tuszę, zarówno nad morzem, w lesie, parku oraz w górach – przez cały rok. Pierwsze polskie mistrzostwa w Nordic Walkingu odbyły się w Gnieźnie w 2009 r.
Umiejętność pływania człowiek wykorzystywał już w czasach starożytnych, o czym świadczą rysunki sprzed czterech tysięcy lat pochodzące z Asyrii, Libii czy Egiptu. Źródła mówią, że pierwszy oficjalny konkurs pływacki zorganizowano w Japonii w 35 r. p.n.e. W 1796 powstał pierwszy klub pływacki Upsala Simsällskap w Uppsala w Szwecji. Klub istnieje do dnia dzisiejszego i jest to najstarszy klub na świecie. W 1869 r. powstało w Londynie towarzystwo pływackie i rozegrano pierwsze zawody. Pływanie jest w programie igrzysk olimpijskich od samego początku.
Początkowo olimpijczycy rywalizowali na otwartych akwenach, natomiast od igrzysk w 1908 r. zaczęto organizować zawody w krytych pływalniach.
Do konkurencji pływackich należą: pływanie w basenie, pływanie w płetwach, pływanie długodystansowe, rozgrywane na otwartych akwenach, pływanie synchroniczne uprawiane przez kobiety, skoki do wody, które dzielą się na skoki z trampoliny oraz z wieży, podczas których zawodnicy wykonują punktowane figury podczas lotu, oraz piłka wodna.
Przygodę ze strzelectwem sportowym rozpocząć może dosłownie każdy. Ten sport nie wymaga dużej siły fizycznej. Dyscypliny w strzelectwie sportowym to: pistolet, karabin, strzelba. Strzelectwo znalazło się w programie olimpijskim już podczas pierwszych igrzysk w Atenach 1896. Polacy zdobyli dotychczas cztery złote medale olimpijskie: Józef Zapędzki w Meksyku 1968 i Monachium 1972 oraz Renata Mauer w Atlancie 1996 i Sydney 2000. Regulacją zasad w strzelectwie zajmuje się m.in. Międzynarodowa Federacja Strzelectwa Sportowego (ISSF). Poszczególne państwa mają krajowe związki strzeleckie. W Polsce jest to np. Polski Związek Strzelectwa Sportowego(dla ISSF).
Za kolebkę szachów uznawane są Indie. Według źródeł pisanych gra ta była już znana w Persji, gdzie przywieziona została w darze od indyjskiego radży. Kolejna ewolucja nastąpiła po pojawieniu się gry w Europie, nastąpiły wówczas zmiany najbardziej przypominające współczesną grę w szachy. Do Polski szachy trafiły z Czech, poprzez morskie szlaki handlowe oraz z Rusi Kijowskiej. O kultowym wymiarze gry szachowej pisał już Jan Kochanowski w komediowym poemacie Szachy Według niego była to gra królewska, choć uwielbiali ją też szlachcice i mieszczanie. Interesujące jest też wspomnienie o mistrzach, „starszych”, którzy poznali szachy na poziomie wręcz ezoterycznym. W epoce Odrodzenia nastąpił „złoty okres” szachów. Pojawiły się pierwsze podręczniki, a pojedynki mistrzów wzbudzały zainteresowanie coraz szerszych grup społecznych. Zaczęto rozgrywać pierwsze mecze i niezbyt licznie obsadzone turnieje. W 1886 r. rozegrano pierwszy oficjalny mecz o tytuł Mistrza Świata.
W 1924 r. powstała Międzynarodowa Federacja Szachowa i od tego też roku rozgrywane są szachowe olimpiady. W dniu powstania Międzynarodowej Federacji Szachowej – 20 lipca jest obchodzony Międzynarodowy Dzień Szachów.
Tenis stołowy narodził się w Anglii w latach 80. XIX wieku. Wkrótce pojawiły się też popularne nazwy powstałe od charakterystycznego dźwięku odbijanej piłeczki, takie jak ping pong czy whiff whaff. Ta pierwsza została nawet zastrzeżona w 1901 roku przez angielskiego producenta sprzętu J. Jaques & Son Ltd. Na początku XX wieku gra bardzo szybko się rozwijała i zyskała kolejnych swoich zwolenników, a w 1902 r. odbyły się pierwsze nieoficjalne Mistrzostwa Świata. W 1921 powstał angielski Związek Tenisa Stołowego (ang. Table Tennis Association).
W 1926 powstała Międzynarodowa Federacja Tenisa Stołowego (ang. International Table Tennis Federation). W 1926 r. w Londynie odbyły się pierwsze oficjalne Mistrzostwa Świata. Kolejną przełomową datą dla tej dyscypliny sportu był rok 1988, kiedy to tenis stołowy po raz pierwszy pojawił się w programie Igrzysk Olimpijskich w Seulu. Współczesny tenis stołowy jest bardzo szybką grą, wymagającą od zawodników niezwykle energicznych ruchów i dużej sprawności fizycznej.
Tenis ziemny to dyscyplina sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą tenisową piłki ponad lub obok siatki na pole przeciwnika. Może być rozgrywana pojedynczo (tzw. singel) lub w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci (debel) lub obu (mikst). Tenis należał do grona letnich dyscyplin olimpijskich w latach 1896–1924. Do ich programu powrócił w 1988 r. Pierwsze gry przypominające tenis znane są z czasów Starożytności. W Rzymie uprawiano „trigon” – zawodnicy ciężkimi pałkami odbijali piłki wypełnione ziarnami fig. Najazdy Saracenów w VII wieku przyniosły do Francji zabawę polegają na odbijaniu piłki ręką. We Włoszech w połowie XVI wieku znana była gra w „pallone” o systemie liczenia punktów podobnym do tenisa.
Pierwsze piłki do tenisa były wykonane z drewna. Z czasem ustąpiły one pola lepiej odbijającym się skórzanym piłkom wypełnionym celulozą. Gra szybko zyskała na popularności szczególnie we Francji, gdzie spopularyzowali ją członkowie rodziny królewskiej, m.in. Ludwik XIII, Henryk II czy Karol IX, oraz w Anglii, której królowie Henryk VII oraz Henryk VIII byli zapalonymi graczami. To na ich polecenie zaczęto budować korty w całym kraju. Współczesna wersja gry, która dziś jest trzonem wielu zawodów sportowych narodziła się w Wielkiej Brytanii pod koniec XIX w.
Piłka nożna to najpopularniejsza dyscyplina sportowa. Posiada około 4 miliardów fanów na całym świecie. Od 1900 r. piłka nożna uznawana jest za dyscyplinę olimpijską. Zawody odbywają się w dwóch systemach: ligowym (tzw. każdy z każdym) oraz pucharowym. Początków tej dyscypliny, jak i innych odmian futbolu, można doszukiwać się w popularnych w różnych cywilizacjach grach z piłką. Na Wyspach Brytyjskich zwyczaj ten jest nieznanego pochodzenia. Mógł dotrzeć z Celtami, Rzymianami, Duńczykami, czy Normanami. Pierwotna piłka nożna przypominała bardziej rugby. Identyczna zasada spalonego uniemożliwiała grę do przodu, stąd pod bramkę rywala przemieszczano się albo dryblując, albo za pomocą młyna. Na taktykę znacząco wpłynęli Szkoci, rozwijając grę podaniami.
Pomysłodawcą gry w piłkę siatkową był William G. Morgan – na co dzień nauczyciel wychowania fizycznego w Young Men's Christian Associaton (YMCA) w Holyoke w Massachusetts. Opracowana przez niego dyscyplina pierwotnie nosiła nazwę Minonette. Późniejsze skojarzenia z latającą piłką spowodowały zmianę nazwy dyscypliny na Volleyball - latająca piłka. W 1947 r., podczas Kongresu w Paryżu, powołano Międzynarodową Federację Piłki Siatkowej (FIVB). Jej pierwszym prezesem został Paul Libaud, a jednym z jego zastępców został Zygmunt Nowak.
W 1949 r. zorganizowano pierwsze Mistrzostwa Świata mężczyzn, a w 1952 r. Mistrzostwa Świata kobiet. Mistrzostwa Europy mężczyzn wprowadzono do kalendarza w 1948 r., a Mistrzostwa Europy kobiet w 1949 r. Do programu olimpijskiego siatkówka (zarówno w wydaniu kobiet, jak i mężczyzn) weszła w 1964 r., podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Tokio.
Do Polski siatkówka trafiła za pośrednictwem YMCA, a pierwszy mecz pokazowy miał miejsce w Warszawie w 1919. Rok później w Łodzi rozegrano turniej drużyn szkolnych. W roku 1929 w Warszawie rozegrano pierwsze Mistrzostwa Polski. Polski Związek Piłki Siatkowej (PZPS) jako samodzielny związek sportowy został powołany do życia 30 czerwca 1957 r., podczas Krajowej Konferencji Sprawozdawczo - Wyborczej Piłki Siatkowej.
Siatkówka plażowa to odmiana tradycyjnej siatkówki, której mecze rozgrywają się na hali. Obie dyscypliny są zasadniczo podobne, jednak plażówka posiada odrębne przepisy i taktykę gry. Wynika to z dwóch czynników – podłoża oraz miejsca prowadzenia gry. Drużyna w piłce siatkowej plażowej składa się tylko z dwóch osób. W czasie meczu nie jest prowadzona przez trenera. Zawodnicy grają boso, chyba że sędzia wyrazi zgodę na grę w skarpetach lub butach. Inne są też wymiary boiska. Wymiary boiska to 16 X 8 m, czyli dwie połowy po 8 X 8 m, nie ma linii środkowej.
Piłka siatkowa plażowa jest dyscypliną olimpijską od roku 1996.
Lekkoatletyka to powszechnie najbardziej znana i zarazem jedna z najstarszych dyscyplin sportu, oparta na naturalnym ruchu. Już starożytni Grecy podczas swoich igrzysk wprowadzili konkurencje rzutu dyskiem i biegi na krótkim dystansie, nieco później skok w dal z miejsca. Bieg maratoński jest konkurencją olimpijską od czasów pierwszych nowożytnych igrzysk olimpijskich, wprowadzono ją dla upamiętnienia wyczynu Filippidesa, który po zwycięstwie Greków nad Persami w bitwie pod Maratonem pobiegł do Aten zanieść tę nowinę. Do konkurencji lekkoatletycznych zalicza się:
Polska organizacja, która czuwa nad prawidłowym przebiegiem zawodów lekkoatletycznych to Polski Związek Lekkiej Atletyki (PZLA). Jest to jednocześnie najstarsze polskie stowarzyszenie sportowe, założone 11 października 1919 w Krakowie. Od 1922 siedziba PZLA mieści się w Warszawie. Od 1919 jest członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Federacji Lekkoatletycznych.
Tradycją Światowych Igrzysk Polonijnych jest organizacja Turnieju Rodzinnego. Zgodnie z Regulaminem Igrzysk prawo do udziału i startu mają wszystkie osoby będące Polakami, bądź mające polskie pochodzenie, na stałe mieszkające za granicą. Jest to doskonała okazja do integracji, promocji zdrowego stylu życia, a zarazem doskonalenia sprawności fizycznej w duchu zdrowej rywalizacji wśród najmłodszych uczestników Igrzysk.
Bieg jest jedną z podstawowych czynności towarzyszących człowiekowi od zarania dziejów. Jako dyscyplina sportowa funkcjonuje od początku istnienia rozgrywek olimpijskich. Konkurencja ta wchodzi również tradycyjnie w skład dyscyplin rozgrywanych podczas Światowych Igrzysk Polonijnych dla upamiętnienia biegu maratońskiego, będącego symbolem wszystkich Olimpiad na całym świecie.
Niegdyś odmiana transportu (wodnego), dziś dyscyplina sportów wodnych, oraz rodzaj turystyki lub rekreacji. Kajak i kanadyjka (canoe) znane były w starożytności, chociaż historię kajaka wiąże się z Eskimosami ("ka-i-ak" – "męskie czółno eskimoskie"), a kanadyjki z Indianami północnoamerykańskimi, głównie z Kanady. Łódź była w wielu miejscach jednym z podstawowych narzędzi człowieka już od najdawniejszych czasów. Służyła mu do podróżowania, polowania i walki. Historia wodnych dyscyplin sportu sięga daleko wstecz, a świadczą o tym liczne, do dziś zachowane pamiątki z przeszłości. W zależności od miejscowych warunków i dostępnych materiałów powstały różne typy łodzi: od kanadyjek (canoe), używanych do dziś przez północnoamerykańskich Indian, poprzez pirogi polinezyjskie do kajaków Eskimosów. Kajakarstwo to też grupa dyscyplin sport. uprawianych na kajakach i kanadyjkach obejmująca: k. klasyczne (tzw. płaskie) i górskie oraz maraton kajakowy, k. żaglowe i piłkę kajakową (tzw. kajak polo);
10:00
Msza św., Bazylika św. Jakuba i św. Agnieszki w Nysie
Rynek 2, 47-300 Nysa
ZOBACZ NA MAPIE
9:00 - 10:00
Bieg 5 km
Akwa Marina 48-300 Nysa, ul. Skoruchów 200 A
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 17:00
Siatkówka plażowa
Akwa Marina 48-300 Nysa, ul. Skoruchów 200 A
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 13:00
Kajakarstwo
Akwa Marina 48-300 Nysa, ul. Skoruchów 200 A
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 11:30
Nordic Walking
Akwa Marina 48-300 Nysa, ul. Skoruchów 200 A
ZOBACZ NA MAPIE
12.00-16.00
Piknik nad Jeziorem Nyskim (Wioska Igrzysk)
Jezioro Nyskie
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 15:00
Koszykówka Mix
Hala sportowa Gminny Ośrodek Sportu i Rekreacji 48-340 Głuchołazy ul. Jana Pawła II 9
ZOBACZ NA MAPIE
17:00
Ceremonia otwarcia igrzysk
Hala widowiskowo sportowa 48-303 Nysa, ul. Sudecka 23
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Futsal
Hala PANS 48-300 Nysa ul. Otmuchowska 74
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Siatkówka
Hala PANS 48-300 Nysa ul. Głuchołaska 12
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 17:00
Badminton Ind.
Hala sportowa 48-340 Głuchołazy, ul. Skłodowskiej 32
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Futsal
Hala PANS 48-300 Nysa ul. Otmuchowska 74
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Siatkówka
Hala PANS 48-300 Nysa ul. Głuchołaska 12
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 17:00
Badminton Ind.
Hala sportowa 48-340 Głuchołazy, ul. Skłodowskiej 32
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 15:00
Lekkoatletyka
Stadion Miejski GOSiR 48-340 Głuchołazy, ul. Konopnickiej 2
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 15:00
Kolarstwo MTB
Muszla Leśna 48-340 Głuchołazy, ul. Konopnickiej 2
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 15:00
Strzelectwo
Strzelnica WKS „Śląsk” 52-018 Wrocław, ul. Świątnicka 36
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 15:00
Pływanie
Baseny WKS „Śląsk” 53-146 Wrocław, ul. Racławicka 62
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 11:30
Piłka nożna
Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych 50-961 Wrocław, ul. Obornicka 108
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 16:00
Tenis ziemny
Korty tenisowe 53-146 Wrocław, ul. Racławicka 62
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Szachy
Akademia Wojsk Lądowych 51-147 Wrocław, ul. Piotra Czajkowskiego 109
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 16:00
Tenis stołowy
Akademia Wojsk Lądowych 51-147 Wrocław, ul. Piotra Czajkowskiego 109
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 11:30
Piłka nożna
Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych 50-961 Wrocław, ul. Obornicka 108
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 16:00
Tenis ziemny
Korty tenisowe 53-146 Wrocław, ul. Racławicka 62
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Brydż
Akademia Wojsk Lądowych 51-147 Wrocław, ul. Piotra Czajkowskiego 109
ZOBACZ NA MAPIE
10:00 - 14:00
Tenis stołowy
Akademia Wojsk Lądowych 51-147 Wrocław, ul. Piotra Czajkowskiego 109
ZOBACZ NA MAPIE
17:00
Ceremonia zamknięcia Igrzysk i Festyn Rodzinny
Ośrodek Jeździecki Akademii Wojsk Lądowych Raków Wielki
ZOBACZ NA MAPIE
Nysa – trzecie co do wielkości miasto w województwie opolskim. Ważny ośrodek edukacyjny i kulturalny, turystyczne i wypoczynkowe centrum Opolszczyzny. Historycznie jedno z największych i najbogatszych miast Śląskich, będące przez wieki stolicą biskupiego Księstwa Nyskiego.
Dzięki swoim władcom zyskała piękną zabudowę i wiele bezcennych dziś obiektów zabytkowych, a przydomek „Śląski Rzym” dumnie rozsławia to miasto w świecie. Pomimo wielu katastrof i wojen, które ją dotknęły wielokrotnie podnosiła się i rozkwitała swoim blaskiem. Lokowana na prawie flamandzkim w 1223 roku zalicza się do najstarszych śląskich miast. Znalazła się w średniowiecznej norymberskiej kronice świata Hartmanna Schedla z roku 1493. Była świadkiem wielu ważnych wydarzeń historycznych. Jej los i charakter odmienił król Fryderyk II. Ze stolicy biskupiej stała się potężną twierdzą, która zablokowała rozwój handlowego miasta. Zniszczona w znacznej części w wyniku II wojny światowej. Po odbudowie stała się ważnym ośrodkiem przemysłowym. Dziś, po przemianach, które miały miejsce pod koniec XX wieku, na nowo próbuje znaleźć swoje miejsce w Europie i mocno otwiera się na świat.
Dziś na podbój Nysy – na szczęście już tylko z aparatami w dłoni – co roku rusza tysiące turystów. Niewątpliwie perełką jest pięknie położone jezioro. Nad akwenem można odpocząć, ale też spędzić czas aktywnie. Azyl znaleźli tu pasjonaci żeglarstwa i amatorzy mocnych wrażeń. Co roku Jezioro Nyskie staje się mekką dla fanów motorowodnego szaleństwa, mających w żyłach benzynę zamiast krwi. Akwen był już areną zmagań m.in. podczas Mistrzostw Europy Skuterów Wodnych. Co roku gości także niezwykle popularny Festiwal Ognia i Wody. Impreza nazywana Sylwestrem w środku lata, co roku ściąga kilkadziesiąt tysięcy osób, chcących posłuchać dobrej muzyki i zobaczyć efektowne pokazy fajerwerków. Fani historii i militariów, ale także pięknej przyrody koniecznie muszą odwiedzić któryś z kilkunastu nyskich fortów. Malowniczo położone fortyfikacje to pozostałość po okresie, gdy Nysa była jedną z najsilniejszych twierdz w Europie.
Obecnie twierdzą, tyle że naszych sportowych drużyn jest Hala Nysa. Nowoczesny, funkcjonalny obiekt widowiskowo-sportowy co rusz zapełnia się widzami podczas meczów, koncertów i widowisk. Otwarta pod koniec 2017r. hala gościła m.in. galę boksu z udziałem dwóch byłych Mistrzów Świata, popularne kabarety, gwiazdy muzyki, a przez najbliższe trzy lata będzie areną zmagań najlepszych siatkarek w kraju. W Nysie znajdziemy także najnowocześniejsze kąpielisko w regionie, z rozległym kompleksem sportowym.
Miasto to również piękny Rynek z niezwykłym klimatem i najcenniejszym nyskim zabytkiem – monumentalną Bazyliką powstałą w XII w. którą wyróżnia jeden z najbardziej spadzistych dachów w Europie o ogromnej powierzchni, 4 tysięcy metrów kwadratowych. Bazylika została w 2011 r. uznana za Pomnik historii. A jeśli już przy pomnikach jesteśmy to nie można nie wspomnieć o konnym monumencie Józefa Piłsudskiego, który stanął niedawno naprzeciwko naszej świątyni. Marszałek z góry dumnie spogląda na Śląski Rzym, który kwitnie i rozwija się na naszych oczach.
Nazwa Głuchołazy została utworzona od czeskiego określenia hluche lazne (puste uzdrowisko). Dawna nazwa miasta, Kozia Szyja, pochodziła od krętego biegu rzeki Białej Głuchołaskiej. Jej niemieckim odpowiednikiem było Ziegenhals. Nazwa niemiecka była zapisywana także w zlatynizowanej postaci Caprae Colium. W przeszłości stosowane były też polskie nazwy Złoty Zakątek i Cygenhals.
W 1750 roku polska nazwa Cygenhals wymieniona została przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska. Polską nazwę miejscowości w formie Koziascyja w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa.
Herb Głuchołaz przedstawia w białej tarczy herbowej czarną głowę kozła z krętymi żółtymi rogami, osadzoną na długiej szyi. Herb znany jest z XV-wiecznej pieczęci miejskiej. Pierwotnie był to herb nawiązujący do nazwy miasta: Ziegenhals (pol.: Kozia Szyja). Nazwę Głuchołazy miasto przyjęło po 1945 roku.
Wprawdzie na pieczęci miejskiej widnieje napis: Civitas Capricolium, ale zarówno nazwa Ziegenhals, jak i Civitas Capricolium oznaczają jedno: Kozia Szyja lub Kozi Kark, tyle tylko, że pierwsza w języku niemieckim, druga w łacińskim. Skąd ta niezbyt zaszczytna nazwa? Jak głosi legenda dawno temu, nieokreślony bliżej nieprzyjaciel, napadł na miasto. Wysokie mury obronne, rzeka Biała i bagniste tereny otaczające miasto czyniły je trudnym do zdobycia. Nic dziwnego, że mimo licznych szturmów miasto broniło się skutecznie. Napastnikom pozostała jedyna stosowana w owych czasach możliwość zdobycia miasta - głodem. Otoczyli gród zwartym pierścieniem wojska, blokując dostęp do miasta, a tym samym dowóz żywności z okolicznych wsi. Nieprzyjaciel osiągnąłby niewątpliwie cel, gdyby nie spryt burmistrza miasta. Polecił on zabić jedną z ostatnich kóz w taki sposób, aby oddzielić kark z głową od reszty tułowia. Kozi kark nabito na pal i wystawiano go co chwilę nad murem obronnym w różnych miejscach. Z zewnątrz murów wyglądało to jakby kozy spacerowały po murach, a zatem głód miastu nie groził. Fortel burmistrza powiódł się, zniechęcony napastnik odstąpił od miasta. Dla upamiętnienia tego szczęśliwego zdarzenia nazwano miasto Kozia Szyją, umieszczając wizerunek zwierzęcia również na ozdobnej tarczy herbu miasta.
Na początku XIII wieku na terenie Śląska i Moraw rozwijała się akcja osiedleńcza biskupa wrocławskiego Wawrzyńca oraz margrabiego morawskiego Władysława I Przemyślidy. Wówczas w rejonie Głuchołaz zostały znalezione złoża złota i założano kopalnie tego metalu. Biskup upoważnił rycerza Witygona do przeprowadzenia akcji kolonizacyjnej w dolinie rzeki Białej Głuchołaskiej w celu zabezpieczenia granic biskupstwa, w wyniku czego założone zostało warowne miasto Głuchołazy. W 1225 miasto zostało lokowane na prawie flamandzkim. Kościół św. Wawrzyńca po raz pierwszy wzmiankowany był w 1285.
Dzień dzisiejszy Głuchołaz to przede wszystkim szybko rozwijająca się turystyka. Przepiękne, górzyste tereny z bogatą często unikatową florą i fauną, czyste, zdrowe powietrze, wiele zabytków architektury, a także przygraniczne położenie i bliskość z jednej strony jezior Nyskiego i Otmuchowskiego, z drugiej zaś pasma Jeseników tworzą z gminy centrum turystyczne Południowej Opolszczyzny. Dobrze rozwinięta baza noclegowa (4,5 tys. Miejsc noclegowych), gęsta sieć różnych szlaków turystycznych sprawiają, że w okolicy Głuchołaz można naprawdę dobrze i aktywnie wypocząć. Ponadto lokalizacja pięciu przejść granicznych sprawia, że gmina jest ważnym, przygranicznym węzłem komunikacyjnym.
Husyci spalili miasto między 16 i 18 marca 1428, w drodze z Prudnika do Nysy. Podczas anarchii feudalnej panującej po wojnach husyckich, Głuchołazy dwukrotnie zagarnili śląscy i czescy rycerze-zbójcy (1444 i 1445), przy czym dopuszczali się rabunków i gwałtów. Miasto zostało odkupione od napastników przez księcia głogówecko-prudnickiego Bolka V Wołoszka. W latach 1445–1450 Głuchołazy należały do księstwa głogówecko-prudnickiego, następnie odzyskali je biskupi wrocławscy.
W 1460 miasto ucierpiało w wyniku powodzi. Staraniem burmistrza Kirchnera w 1552 w zachodniej części Rynku wzniesiono nowy renesansowy ratusz. Podczas I wojny śląskiej miasto zostało zajęte przez wojska pruskie. Podczas rokowań pokojowych w 1742 król Fryderyk II Wielki starał się o zapewnienie sobie posiadania miasta jako ważnego punktu strategicznego. Pod koniec XIX wieku z inicjatywy Towarzystwa Promenadowego, wkrótce po otrzymaniu przez miasto statusu uzdrowiska, powstał Park Zdrojowy w Głuchołazach.
10 lipca 1903 roku Głuchołazy i okoliczne miejscowości w wyniku wielodniowych intensywnych opadów deszczu nawiedziła powódź. Miesiąc później, 10 sierpnia, cesarzowa Augusta udała się do Głuchołaz, Jarnołtówka i Prudnika, by dokonać wizji terenów zniszczonych podczas powodzi. Jej wizyta zaowocowała wybudowaniem zapory wodnej w Jarnołtówku.
W lutym 1919 na konferencji paryskiej Czechosłowacja wysunęła roszczenie terytorialne do Głuchołaz. Od 1919 Głuchołazy należały do nowo utworzonej prowincji Górny Śląsk. Prowincja została zlikwidowana w 1938, a 18 stycznia 1941 utworzono ją ponownie.
W styczniu 1945 roku cywilna ludność Głuchołaz została wywieziona na terytorium okupowanej przez Niemców Czechosłowacji. Od 24 marca linia frontu aż do końca wojny przebiegała wzdłuż rubieży: Biała Nyska – Bodzanów – Głuchołazy, pozostawiając wojska rosyjskie w odległości ok. 3 km na wschód od Głuchołaz, za Nowym Lasem i Charbielinem. Żołnierze mieli również rozkaz wysadzania za sobą wszystkich mostów. W ten sposób zniszczony został między innymi most Wiktorii, którym można było najszybciej przejechać na drugą stronę Białej w drodze do Jesionika. Niemieckie oddziały wycofały się z Głuchołaz 9 maja, dzień po kapitulacji III Rzeszy. Następnego dnia przyjechały tu polskie władze administracyjne. Poza mostami miasto było prawie nie ruszone. Spłonął tylko jeden z budynków przy obecnej ul. Wyszyńskiego, wcześniej jedna bomba spadła na jedną halę przemysłową, powybijane były także okna w kamienicy przy zbiegu obecnych alei Jana Pawła II i ul. Powstańców Śląskich. Po wyparciu oddziałów niemieckich miasto zostało przejęte przez polską administrację. Wówczas w Głuchołazach i okolicy została osiedlona między innymi część polskich przesiedleńców z Kresów Wschodnich – z Kozowej. Niemieckojęzyczna ludność została wysiedlona na zachód.
Dzień dzisiejszy Głuchołaz to przede wszystkim szybko rozwijająca się turystyka. Przepiękne, górzyste tereny z bogatą często unikatową florą i fauną, czyste, zdrowe powietrze, wiele zabytków architektury, a także przygraniczne położenie i bliskość z jednej strony jezior Nyskiego i Otmuchowskiego, z drugiej zaś pasma Jeseników tworzą z gminy centrum turystyczne Południowej Opolszczyzny. Dobrze rozwinięta baza noclegowa (4,5 tys. Miejsc noclegowych), gęsta sieć różnych szlaków turystycznych sprawiają, że w okolicy Głuchołaz można naprawdę dobrze i aktywnie wypocząć. Ponadto lokalizacja pięciu przejść granicznych sprawia, że gmina jest ważnym, przygranicznym węzłem komunikacyjnym.
Trzecie pod względem liczby ludności, piąte pod względem powierzchni miasto w Polsce. Miasto było stolicą księstwa wrocławskiego, siedzibą władz pruskiej prowincji Śląsk i rejencji wrocławskiej. Od 28 czerwca 1946 stolica województwa wrocławskiego. Od 1 stycznia 1999 stolica województwa dolnośląskiego, należy do Unii Metropolii Polskich i Eurocities.
Wrocław jest jednym z najstarszych miast Polski pod względem lokacji na prawach miejskich. W czasach antycznych w miejscu lub okolicach Wrocławia istniała miejscowość o nazwie Budorgis. Została ona odwzorowana na antycznej mapie Klaudiusza Ptolemeusza z lat 142–147 n.e. O tym, że miejscowość ta znajdowała się w miejscu lub okolicach Wrocławia, informuje Lexicon Universale oraz wynika to z położenia wśród innych zidentyfikowanych miejscowości Śląska. Niektóre z hipotez łączy antyczną osadę Budorigum z samym Wrocławiem, część źródeł wskazuje jednak na jej lokalizację w okolicach Brzegu. We Wrocławiu krzyżowały się dwie główne drogi handlowe – Via Regia i Szlak bursztynowy. Miasto należało do Ligi Hanzeatyckiej.
Miasto po raz pierwszy wzmiankowane w sposób jednoznaczny w roku 1000 (rok tradycyjnie przyjmuje się za datę powstania miasta) w związku z założeniem (podczas zjazdu gnieźnieńskiego) biskupstwa (jednego z czterech na terenie ówczesnej Polski). Osadnictwo na tych terenach istniało już jednak od VI wieku, kiedy to słowiańskie plemię Ślężan osiedliło się nad Odrą. Według ostatnich badań nie ma śladu, który by wskazywał na istnienie przed 940 rokiem grodu na wrocławskim Ostrowie Tumskim. W roku 985 na Ostrowie Tumskim powstał pierwszy gród wybudowany przez Mieszka I. Od końca X wieku Wrocław znajdował się pod panowaniem Piastów i był jedną z głównych siedzib królestwa (łac. sedes regni principalis).
Miasto od ponad tysiąca lat przegląda się w wodach Odry. Noszący ślady panowania czeskiego, niemieckiego i polskiego, współczesny Wrocław jest ośrodkiem prawdziwie europejskim. Ponad sto mostów i kładek spina brzegi dolnośląskiej stolicy – ich liczbą Wrocław ustępuje w Europie tylko Wenecji, Amsterdamowi, Petersburgowi i Hamburgowi. Most Tumski oplatają dziesiątki kłódek wiecznej miłości – zupełnie jak na Ponte Milvio w Rzymie. 45 metrów nad ziemią wisi najwyższy we Wrocławiu, Mostek Czarownic, spinający wieże gotyckiej katedry św. Marii Magdaleny. Most Grunwaldzki to wrocławski cesarz – od ponad stu lat jest wizytówką miasta. Jego pionierska konstrukcja robi wrażenie zarówno w dzień, jak i w nocy, kiedy jego urok podkreśla efektowna iluminacja.
Wzniesiony na Ostrowie Tumskim w X stuleciu gród dał początek miastu. Bezcennymi zabytkami są tu gotycka katedra św. Jana Chrzciciela, dwukondygnacyjna, ceglana kolegiata Świętego Krzyża i św. Bartłomieja oraz Muzeum Archidiecezjalne. Placówka przechowuje Księgę henrykowską z XIII–XIV w. z pierwszym zdaniem zapisanym w języku polskim (na Liście Pamięć Świata UNESCO).
Staromiejski rynek w idealny sposób łączący zabytkowe renesansowe i manierystyczne kamieniczki ze swobodnymi rekonstrukcjami powojennymi należy do największych na kontynencie. W dzień i noc wibruje muzyką grajków i kusi szyldami lokali. W barokowej kamienicy Pod Złotym Słońcem mieści się Muzeum Pana Tadeusza z rękopisem poematu Mickiewicza – do jego zwiedzenia zachęcają poruszające się po zmroku za zasłonami okien I piętra postacie dam i dżentelmenów w strojach z epoki romantyzmu. Późnogotycki Stary Ratusz jest siedzibą Muzeum Sztuki Mieszczańskiej – sam stanowi poniekąd jego główny eksponat.
Wyjątkowym miejscem jest Dzielnica Czterech Wyznań, gdzie sąsiadują ze sobą sobór prawosławny, kościoły rzymskokatolicki i ewangelicko-augsburski oraz synagoga. Ten urokliwy kwartał to nie tylko miejsce religijnego porozumienia, ale także centrum clubbingu.
Żelbetonowa Hala Stulecia, w której bohater kryminałów Marka Krajewskiego, policjant Eberhard Mock debiutuje w roli speca od rozpracowania największych zbrodni, figuruje na liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Jej 28-metrową kopułę wieńczy latarnia ze stali i szkła. Przed Halą fontanna – największa w Polsce i jedna z największych w Europie, tryska wodą z 300 dysz, „zieje” ogniem z trzech punktów i jest rzęsiście oświetlana z aż 800 miejsc.
Kolejnym wrocławskim przebojem jest Panorama Racławicka – monumentalne płótno przedstawiające rozegraną w 1794 r. bitwę Polaków z Rosjanami. Dzieło namalowane przez cały zespół artystów pod kierunkiem Wojciecha Kossaka i Jana Styki, ma długość 114 metrów i 15 metrów wysokości. Można je oglądać w zbudowanej specjalnie dla tego obrazu rotundzie, w której zainscenizowane elementy, dekoracje i oświetlenie zdają się ożywiać obraz.
Wrocław warto zobaczyć także od strony rzeki, pływając statkiem, kajakiem, rowerem wodnym, motorówką czy katamaranem. Odrę można pokonać także górą, czyli kolejką linową Polinka, a po mieście wybrać się na wycieczkę rowerem miejskim czy meleksem.
Wojskowy Kub Sportowy „Śląsk” we Wrocławiu jest jednym z największych klubów sportowych w Polsce, w którym blisko 3 tys. młodzieży szkoli się w 13 dyscyplinach sportu. 3 z nich to gry zespołowe: koszykówka, piłka nożna i piłka ręczna oraz 10 dyscyplin indywidualnych: bieg na orientację, boks, judo, lekka atletyka, pływanie, podnoszenie ciężarów, strzelectwo sportowe, taekwondo, zapasy w stylu klasycznym i zapasy wolne.
Działalność klubu skierowana jest przede wszystkim na szkolenie młodzieży i w tym obszarze klub odnosi wiele sukcesów corocznie zajmując czołowe miejsca w klasyfikacji klubów w ogólnopolskim Systemie Sportu Młodzieżowego. Jednak najważniejsze osiągnięcie to 19 medali Igrzysk Olimpijskich zdobytych przez zawodników Wojskowego Klubu Sportowego „Śląsk”.
Wojskowy Klub Sportowy „Śląsk” to klubem miejski trwale wpisanym w sportową historię Wrocławia. Jest jednym z symboli miasta i jego mieszkańców, którym służy od 1947 roku.
Jako datę powstania przyjęto rok 1947, choć jego początki sięgają kilku lat wcześniej, a proces kształtowania się klubu w dzisiejszym tego słowa rozumieniu zakończył się w 10 lat później. Protoplastami dziś już kultowego klubu Dolnego Śląska są zespoły dwóch szkół żołnierskich: WKS Pionier powstałego przy Szkole Oficerskiej Saperów i WKS Podchorążak przy Oficerskiej Szkole Piechoty. Oba kluby zostały połączone w kwietniu 1949 r. tworząc Legię Wrocław, która w następnym roku została przemianowana na Centralny Wojskowy Klub Sportowy (CWKS), wkrótce na Okręgowy Wojskowy Klub Sportowy (OWKS), a następnie stała się filią CWKS-u Warszawa. Nazwa Śląsk pojawiła się latem 1957 r. wraz z przekształceniem całego organizmu w klub cywilno-wojskowy. WKS uzyskał wtedy też osobowość prawną. WKS Pionier pojawił się na sportowej mapie Wrocławia już w sierpniu 1946 r., kiedy to z Przemyśla została przeniesiona powstała tam w październiku 1944 r. szkoła saperów. Podobnie kształtował się los Podchorążaka, który w kwietniu 1947 r. przywędrował z Krakowa. W marcu 1946 r. z Katowic do Wrocławia przeniesiona została również siedziba Śląskiego Okręgu Wojskowego (DOW IV), pod który wkrótce zaczął podlegać klub.
Akademia Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki we Wrocławiu jest uczelnią wojskową, która kształci wykwalifikowane kadry dowódcze na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a także przygotowuje absolwentów studiów cywilnych do pracy w instytucjach zajmujących się bezpieczeństwem i obronnością państwa oraz prowadzi działalność naukową ukierunkowaną na rozwój potencjału obronnego kraju.
Akademia prowadzi studia wojskowe oraz cywilne, na trzech wydziałach: Zarządzania i Przywództwa, Nauk o Bezpieczeństwie oraz Dowodzenia; na sześciu kierunkach: Dowodzenie, Zarządzanie, Logistyka, Informatyka, Inżynieria bezpieczeństwa oraz Bezpieczeństwo narodowe. W Uczelni prowadzone są studia podyplomowe, kształcenie w ramach kursów oficerskich dla absolwentów cywilnych szkół wyższych, oraz kursy kwalifikacyjne i doskonalące dla żołnierzy zawodowych, a także kursy przeszkolenia kadr rezerwy. Słuchaczami AWL są również podchorążowie, którzy kształcą się w Kolegium Wojskowo-Lekarskim Uniwersytetu Medycznego w Łodzi.
Tradycje Akademii Wojsk Lądowych imienia generała Tadeusza Kościuszki sięgają okresu I Rzeczypospolitej Polskiej kiedy to w 1765 roku Król Stanisław August Poniatowski utworzył w Warszawie Szkołę Rycerską jako szkołę państwową. Pierwszym Komendantem Szkoły został Marszałek Trybunału Litewskiego, dowódca Gwardii Litewskiej oraz generał Ziem Podolskich Książę Adam Kazimierz Czartoryski. Szkołę Rycerską ukończyło około 600 oficerów. Byli wśród nich późniejsi słynni dowódcy i bohaterowie Narodu Polskiego: Jakub Jasiński, Józef Sowiński i Tadeusz Kościuszko. Następnie misję kształcenia oficerów Wojska Polskiego kontynuowały Korpusy Kadetów w Księstwie Warszawskim oraz Szkoła Podchorążych Piechoty w Królestwie Polskim.
W latach 1809-1831 istniały: Szkoła Elementarna Artylerii i Inżynierii, Szkoła Aplikacyjna Artylerii i Inżynierii, Szkoła Podchorążych Piechoty oraz Szkoła Podchorążych Piechoty i Jazdy w których szlify oficerskie zdobywali przyszli bohaterowie powstań narodowych. To właśnie podchorążowie Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie pod dowództwem ppor. Piotra Wysockiego zainicjowali 29 listopada 1830 roku wybuch powstania. Na pamiątkę „nocy listopadowej” corocznie obchodzony jest Dzień Podchorążego będący jednocześnie świętem Akademii.
W latach zaborów oraz w okresie poprzedzającym I wojnę światową kadra oficerska kształciła się w wielu polskich szkołach wojskowych na emigracji. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku armia powróciła do swojego narodowego charakteru i nastąpił dynamiczny rozwój szkolnictwa wojskowego.
W latach 1917-1939 szkoły kształcące przyszłych oficerów to m.in.: Szkoła Podchorążych Piechoty w Komorowie/Ostrowi Mazowieckiej, Szkoła Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu oraz Szkoła Podchorążych Inżynierii w Warszawie. Szkoły te spełniły istotną rolę w przygotowaniu kadry dowódczej armii II Rzeczypospolitej Polskiej. Absolwenci tych szkół zdali trudny egzamin we wrześniu 1939 roku oraz w późniejszych walkach toczonych na frontach II wojny światowej.
W okresie II wojny światowej na szczególne podkreślenie zasługuje fakt zorganizowania i zrealizowania szkolenia kadr oficerskich Armii Krajowej, co było ewenementem na skalę światową, gdyż tylko Armia Krajowa przeprowadzała takie szkolenia w tajnych szkołach podchorążych, zachowując warunki pełnej konspiracji.
Do zadań Instytutu należy gromadzenie i zarządzanie dokumentami organów bezpieczeństwa państwa, sporządzonymi od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r., prowadzenie śledztw w sprawie zbrodni nazistowskich i komunistycznych, w tym zbrodni popełnionych na osobach narodowości polskiej lub obywatelach polskich innych narodowości, popełnionych w okresie od 8 listopada 1917 r. do 31 lipca 1990 r.
Inne ważne zadania Instytutu, to prowadzenie badań naukowych oraz działalność w zakresie edukacji publicznej. Ustawowym zadaniem IPN jest również poszukiwanie miejsc spoczynku osób poległych w walkach o niepodległość i zjednoczenie Państwa Polskiego, poległych w walce z systemem totalitarnym lub wskutek represji totalitarnych i czystek etnicznych w okresie od 8 listopada 1917 r. do 31 lipca 1990 r.
Ponadto IPN ma za zadanie prowadzenie działalności związanej z upamiętnianiem historycznych wydarzeń, miejsc i postaci w dziejach walk i męczeństwa narodu polskiego w kraju i zagranicą oraz miejsc walki i męczeństwa innych narodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w okresie od 8 listopada 1917r. do 31 lipca 1990r.
