| PARTNER ZADANIA | Administracja Samorządu rejonu Solecznickiego, Litwa, |
| KWOTA DOTACJI | 250 000,00 PLN |
| BENEFICJENCI PROJEKTU | Gimnazjum im. Ludwika Narbutta w Koleśnikach |
| MIEJSCE REALIZACJI ZADANIA | Gimnazjum im. Ludwika Narbutta w Koleśnikach |
Gimnazjum im. Ludwika Narbutta w Koleśnikach jest jedną z najstarszych szkół na Litwie. Pierwsze wzmianki o szkole datują się rokiem 1804. W tym czasie działała ona jako szkoła przyklasztorna. Szkoła rozbudowana w 1960 roku.
Gimnazjum im. Ludwika Narbutta w Koleśnikach - to szkoła ogólnokształcąca. Gimnazjum ma 2 filie: Oddział wychowania przedszkolnego (utworzony 01.09.2020) oraz edukacji przedszkolnej oraz Centrum Wielofunkcyjne w Wersoce (utworzony 01.09.2019). Edukacja prowadzona jest według programów edukacji przedszkolnej, do szkolnej , podstawowej, średniej oraz programów edukacji poza formalnej dla dzieci. Obecnie szkoła liczy 138 uczniów. W gimnazjum pracuje 29 pedagogów i 31 pracowników technicznych.
Szkoła posiada salę komputerową, bogatą bibliotekę, czytelnię, wyposażone pracownie przedmiotowe.
W szkole organizuje niecodzienne przedsięwzięcia i imprezy. Gimnazjum aktywnie uczestniczy w programach oraz projektach ze szkołami partnerskimi rejonu i z Polski. Dlatego jest niezbędny remont auli.
Zakres działań remontowych:
Mottem szkoły są : nauka - cnota - ojczyzna, ojczyzna - ofiara - cnota nawiązujące do mickiewiczowskiego wiersza "Giesmes".
Szkoła jest jedną z najstarszych na Litwie. Pierwsza wzmianka o niej pojawiła się w źródłach historycznych w 1804 roku, kiedy funkcjonowała w pobliżu klasztoru i studiowało w niej zaledwie 4 uczniów. Od 1829 roku nie zachowały się żadne dane o szkole. Od 1904 r. zaczęła funkcjonować jako szkoła podstawowa, w której nauczano języka rosyjskiego. W okresie międzywojennym szkoła była polska. W czasie II wojny światowej archiwum szkolne uległo zniszczeniu, dlatego niewiele o nim wiedzieliśmy.
Szkoła wznowiła działalność 1 września 1945 roku. Pierwszym dyrektorem szkoły był Vincas Dailidka. W szkole uczyło się wówczas 130 uczniów. W czasie II wojny światowej budynek szkoły został poważnie uszkodzony. Spłonęła część dachu. Sam dyrektor wraz ze studentami odbudował budynek. W tym czasie istniało pięć klas z jednym nauczycielem – dyrektorem Vincasem Dailidką. W latach 1945-1948 w szkole nauczano języka litewskiego i rosyjskiego, a od 1948 roku rozpoczęto naukę w szkole języka polskiego. Od 1955 r szkoła zapewnia wykształcenie średnie. W 1959 r. do szkoły uczęszczało 302 uczniów. Wielofunkcyjne centrum Verseka jest obecnie filią Gimnazjum im. Ludvikasa Narbuttsa w Kalesninkach.
Ludwik Narbutt to polski ziemianin, naczelnik wojenny powiatu lidzkiego w powstaniu styczniowym. Urodził się 26 sierpnia 1832 w Szawrach jako syn Teodora Narbutta i Krystyny z Sadowskich. Uczył się w szkole pijarów w Lidzie. Za udział w konspiracji w 1850 roku aresztowany w Wilnie i karnie w marcu 1851 roku wcielony do wojska rosyjskiego, uczestniczył w walkach na Kaukazie, gdzie został odznaczony za odwagę orderem św. Anny 4 stopnia. Na Litwę wrócił w 1860 roku w stopniu podporucznika. W 1861 r. ożenił się z młodą wdową Amelią z Kuncewiczów Siedlikowską. Zamieszkał w Sierbieniszkach poświęcając się gospodarstwu. Młodszy brat Ludwika Bronisław, pisał w swoim pamiętniku o nim: „Widziałem go w 1860 roku w Lidzie. Był niewielkiego wzrostu, szczupły, blondyn, nieco łysy, z melancholijnym wyrazem na twarzy wielki zdrowy rozsądek, uczciwość, miłość dla ludzi – to były główne jego zalety małomówiący, skromny w ułożeniu, chętny zawsze dla każdego z pomocą”. Był członkiem konspiracji w Armii Imperium Rosyjskiego, poprzedzającej wybuch powstania styczniowego
Po wybuchu powstania styczniowego Ludwik Narbutt jako jeden z pierwszych w rejonie Lidy stanął do walki. 2 lutego 1863 roku wyruszył do Puszczy Rudnickiej na czele świeżo sformowanego oddziału, w skład którego wchodzili oprócz niego jeszcze jedynie jego brat i sześciu chłopów. Narbutt cieszył się dobrą opinią w okolicy, dzięki czemu oddział ziemiańsko-włościański szybko urósł w znaczną siłę. Do jego partii dołączył między innymi Michał Elwiro Andriolli z kilkoma swoimi poddanymi. Oddział Ludwika Narbutta wspierała jego siostra Teodora.
Narbutt stoczył szereg potyczek z wojskami carskimi, zadając nieprzyjacielowi dotkliwe straty. 16 lutego 1863 roku Narbutt zaatakował rosyjski pociąg pod Marcinkańcami i odbił wiezionych rekrutów. W dniu 9 marca 1863 roku doszło, w okolicach stacji kolejowej Rudziszki, do bitwy 100-osobowego oddziału Ludwika Narbutta z trzema rotami piechoty rosyjskiej i sotnią kozacką pod komendą Wimberga. Rosjanie, zaatakowani znienacka, pierzchli tracąc sporo ludzi i sprzętu. Kolejne bitwy i potyczki stoczono pod Nowym Dworem, pod Piłownią, koło Berszt, pod Kowalkami, nad jeziorem Dumbla.
4 maja 1863 ww okolicach jeziora Pielasa[a] koło Dubicz oddział Narbutta został rozbity. W wyniku zdrady kmiecia z Dubicz Bazylego Karpowicza, który wskazał Rosjanom drogę do obozowiska powstańców, śmierć poniósł bohaterski dowódca oddziału i kilkunastu powstańców, wielu dostało się do niewoli, a pozostali poszli w rozsypkę.
