W ostatni weekend sierpnia w dniach od 25-26.08 2023 r. w Pułtusku odbył się Pułtusk Festiwal 2023 im. Krzysztofa Klenczona. Organizatorem festiwalu było Stowarzyszenie “Wspólnota Polska” i Fundacja im. Krzysztofa Klenczona. Patronat honorowy nad wydarzeniem objęła Alicja Klenczon. Miejscem Festiwalu był amfiteatr imienia wybitnego muzyka Domu Polonii w Pułtusku, będącego jednocześnie Światowym Centrum Polonii.
Pierwszego dnia festiwalu odbył się koncert finałowy uczestników warsztatów muzycznych. 26 sierpnia na scenie amfiteatru na Zamku Domu Polonii w Pułtusku zaprezentowali się uczestnicy przeglądu konkursowego piosenek Krzysztofa Klenczona, zaś wieczorem odbył się koncert galowy finalistów. Ale zanim to nastąpiło odbyły się warsztaty muzyczne a przed organizatorami stanęło trudne zadanie wyłonienia laureatów Konkursu.
Nie trzeba nikogo przekonywać, że sukces artystyczny zależy od umiejętności i talentu. Mając to na względzie organizatorzy Festiwalu umożliwili jego uczestnikom ucdział w warsztatach muzycznych dokonalących techniki wolakne i instrumentalne. Zwieńczeniem nauki był koncert, z którego relację fotograficzną prezentujemy poniżej.
ZDJĘCIA © KRZYSZTOF PIEKARSKI
Pierwszym etapem wyłonienia najlepszych wykonawców Konkursu były przesłuchania. Występy oceniało jury w składzie:
ZDJĘCIA © KRZYSZTOF PIEKARSKI
A oto i werdykt Jury Konkursu im.Krzysztofa Klenczona w roku 2023 podjęty po przesłuchaniu wszystkich wykonawców w dniu 26 sierpnia 2023 roku.
Wyróżnienie otrzymał zespół ART OF MUSIC z Litwy
III miejsce otrzymała Julia Bojanowska z Warszawy
II miejsce otrzymał Antoni Marciniak z Pułtuska
Nagroda specjalna od Alicji “Bibi” Klenczon została przyznana Mikołajowi Gajowemu z Łukowa
I miejsce otrzymała Alicja Kaszubowska z Ciechanowa.
Otwierając galę finałową Konkursu, witając publiczność i artystów, Krzysztof Łachmański Wiceprezes Stowarzyszenia "Wspólnota Polska" powiedział:
Polski John Lennon, „Zbuntowany Anioł”, a bez wątpienia legenda polskiej muzyki rockowej - Krzysztof Klenczon. To on zgromadził nas dzisiaj tu, w Amfiteatrze pułtuskiego Domu Polonii, amfiteatrze jego imienia.
Urodzony 14 stycznia 1942 r. w Pułtusku w kamienicy przy ulicy Rynek 21 , od 2017 r. Honorowy Obywatel Pułtuska.
Przed 10 laty , w 2013 r. władze Pułtuska - burmistrz Wojciech Dębski oraz Stowarzyszenie „Wspólnota Polska” postanowili w hołdzie dla pułtuszczanina, wielkiego autorytetu, że odbędzie się pierwszy Festiwal im. Krzysztofa Klenczona.
Z uwagi na różne okoliczności w tym pandemię, tegoroczny festiwal jest ósmą edycją.
Możemy zapytać dlaczego „Wspólnota Polska”? Krzysztof był przecież od 1972 roku polskim emigrantem w USA.
Ideą włączenia się Stowarzyszenia „Wspólnota Polska” w organizację konkursu było silne przekonanie, że młode pokolenie Polaków i Polonii powinno mieć okazję odkryć istotny fragment polskiej muzyki rozrywkowej będącej przecież inspiracją dla współczesnych twórców.
Poza festiwalem Pułtusk posiada także Pasaż Klenczona, ławeczkę Klenczona i mural Klenczona.
Kończąc, w imieniu własnym i władz krajowych Stowarzyszenia Wspólnota Polska będąc szczęśliwym że udało się na nowo reaktywować pomysł sprzed 10 lat dziękuję wszystkim którzy się do realizacji tego projektu przyczynili.
Szczególnie dziękuję panu Maciejowi Cybulskiemu i Sylwii Baryckiej oraz pani Alicji Bibi Klenczon.
Zadanie to jest dofinansowane ze środków KPRM.
Dziękuję za uwagę życzę dobrego wieczoru i do zobaczenia jak Pan Bóg pozwoli za rok!
Koncert prowadził Mariusz Owczarek z Polskiego Radia.
ZDJĘCIA © KRZYSZTOF PIEKARSKI
Festiwal zakończyły koncerty zespołu No To Co i zespołu Sorry Boys.
Grupa Skifflowa No To Co, to polski zespół wokalno-instrumentalny, łączący polski folklor z muzyką skifflową i bigbitem. Grupa została utworzona w lipcu 1967 roku w Łodzi. Jej założycielami byli Piotr Janczerski, były wokalista zespołu Niebiesko-Czarni i Jerzy Krzemiński, były wokalista i instrumentalista zespołu Trubadurzy.
Zespół, jeszcze bez nazwy, debiutował 5 grudnia 1967 roku w programie telewizyjnym „Po szóstej”. W ogłoszonym wtedy konkursie, spośród kilku tysięcy nadesłanych propozycji wybrano nazwę „Grupa Skifflowa No To Co” (od 1970 roku – „No To Co i Piotr Janczerski”). Od stycznia 1968 roku grupa rozpoczęła występy estradowe na terenie całego kraju, a także koncertowała m.in. we Francji, Kanadzie, USA, RFN, Wielkiej Brytanii i krajach socjalistycznych. W grudniu grupa wraz z Alibabkami wystąpiła w programie telewizyjnym Hej, kolęda deska (reż. Ewa Bonacka), który pokazywany był w styczniu i lutym 1969 roku w wielu miastach Polski, a na przełomie roku 1969 i 1970 w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.
Lata 1968–1970 to najlepszy okres w dziejach No To Co. Zespół zdobywał główne nagrody, m.in. na VI KFPP w Opolu w 1968 roku za piosenkę „Po ten kwiat czerwony”. Na tym festiwalu furorę, choć bez nagrody, zrobił utwór „Te opolskie dziouchy”. Następne nagrody przyszły rok później – na III FPŻ w Kołobrzegu, V Festiwalu Bratysławska Lira i festiwalu Folk Country w Pradze. Zespół występował również na festiwalu w Sopocie, na I Europejskim Festiwalu Muzyki Rozrywkowej w Rzymie i na targach Midem w Cannes. 12 czerwca 1969 roku otrzymał Złotą Płytę za album Nikifor.
Z myślą o zagranicznym rynku No To Co nagrało singiel oraz album So What dla CBS. Wiosną 1970 roku grupa wzięła udział w programie telewizyjnym Jutro teleturniej miast, a następnie w widowiskach: No To Co na przedmieściu; Przyśpiewki ludowe i Te opolskie dziouchy – przeboje No To Co. Wystąpiła także w filmie Milion za Laurę (reż. Hieronim Przybył, premiera 1971-06-08). Fragment widowiska muzycznego pt. Zielona Łączka zaprezentowano na IX KFPP w Opolu (1971).
Po odejściu Jerzego Grunwalda pod koniec 1970 roku i Piotra Janczerskiego rok później zespół, mimo zmiany brzmienia na bardziej rockowe, zaczął tracić popularność. W 1971 roku dołączył do grupy Edward Jugo, a w 1974 roku Rybińskiego zastąpił basista Czesław Mogiliński (były członek zespołu Andrzej i Eliza). Kierownikiem grupy został Jerzy Krzemiński. W latach 1972–1974 zespół koncertował w Bułgarii, NRD, ZSRR i Szwecji i pojawił się w filmie Awans (reż. Janusz Zaorski, premiera 1975-03-30). Grupa występowała również na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[1]. W styczniu 1977 roku miejsce Krzemińskiego zajął Michał Potępa (były członek zespołu Kanon Rytm), a kierownictwo grupy objął Bogdan Borkowski. Zespół No To Co zrealizował program z okazji swego 13-lecia. Po Michale Potępie przez 5 miesięcy gitarzystą był Grzegorz Kuczyński (poprzednio w A propos), który brał udział w wielu koncertach grupy i nagrywał materiał w Polskim Radiu Łódź. Nagrania te realizował Michał Targowski. Ostatecznie zespół zakończył działalność w 1980 roku.
Latem 1993 roku doszło do reaktywacji grupy w oryginalnym składzie, lecz bez Jerzego Grunwalda. 21 września 1993 roku wyruszyła ona w trasę koncertową No To Co – Tour of Poland ’93. W kolejnych latach formacja zbierała się na koncerty w Polsce i za granicą. Bogdan Borkowski zmarł w Chicago 26 marca 2007 roku. W 2010 roku grupę opuścił Jerzy Krzemiński. Gościnnie z zespołem występował jego założyciel, Piotr Janczerski.
W 2017 roku zespół wystąpił na 54 KFPP w Opolu świętując pięćdziesięciolecie działalności.
ZDJĘCIA © KRZYSZTOF PIEKARSKI
Sorry Boys to polski zespół alt-pop-rockowy z Warszawy założony w 2006 w Warszawie przez Tomasza Dąbrowskiego i Piotra Blaka. Ich kariera rozpoczęła się od dobrze przyjętego debiutanckiego albumu Hard Working Classes. Cechami charakterystycznymi twórczości Sorry Boys są poruszający wokal Beli Komoszyńskiej, charyzmatyczni instrumentaliści i zapadające w pamięć melodie. Atutem zespołu jest umiejętność tworzenia niesamowitej atmosfery i wielowarstwowe brzmienie. W marcu 2017 album studyjny Roma uzyskał nominację do nagrody polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyka w kategorii „album roku alternatywa”
Warto wiedzieć, że Tomasz Dąbrowski, tak jak Krzysztof Klenczon, urodził się w Pułtusku, co może świadczyć, że to piękne, historyczne miasto sprzyja wielkim talentom muzycznym.
Na początku działalności tworzyli zwyczajne rockowe piosenki z dziewczyną na wokalu. Z czasem brzmienie się zniuansowało, można w nim usłyszeć coraz więcej syntezatorów i elektroniki. Muzyka, zyskując indywidualny rys, równocześnie stała się przebojowa. Bywali porównywani do Florence And The Machine, także ze względu na głos, charyzmę i sceniczne stroje Beli Komoszyńskiej.
W 2008 roku piosenka Sorry Boys Winter znalazła się na kolejnej składance "Minimax" wydanej w serii firmowanej przez radiowca Piotra Kaczkowskiego. Zespół reprezentował Polskę na brytyjskiej imprezie Global Battle of the Bands, gdzie wystąpiły zespoły z 30 krajów. W latach 2009 i 2010 pracował nad debiutancką płytą, która ukazała się jesienią 2010 pod tytułem "Hard Working Classes". Trzy lata później światło dzienne ujrzało znacznie bardziej dojrzałe "Vulcano" – z pierwszą piosenką Sorry Boys śpiewaną po polsku.
Liderka zespołu pytana o pierwsze muzyczne wzorce wymienia jedną z najbardziej oryginalnych postaci polskiej piosenki - Ewę Demarczyk oraz dawniej surową w brzmieniu, dziś bardziej wysmakowaną Brytyjkę PJ Harvey. Do tego Tori Amos i Björk, czyli pozostałe najważniejsze postaci muzyki alternatywnej lat 90., oraz Kate Bush. Spoza świata muzyki Komoszyńska, która studiowała etnologię i antropologię kultury, wysoko ceni pisarzy-filmowców: Tadeusza Konwickiego i Andrzeja Żuławskiego.
Przez niewiele ponad dwa lata brzmienie zespołu znacząco się zmieniło. Do wydanego w 2013 roku "Vulcano" sporo elektronicznych brzmień wprowadził młody producent Marek Dziedzic, współautor nagradzanych albumów Meli Koteluk oraz zespołu Ballady i Romanse. Sami Sorry Boys uznali go za na tyle ważnego współtwórcę całej płyty, że postanowili zaprosić do pracy również przy następnym albumie. Singlami z "Vulcano" zostały przebojowe piosenki The Sun i Phoenix. Na płycie był jeden utwór zaśpiewany po polsku – Zimna wojna.
Muzycy udzielają się w wielu innych projektach. Blak to duet, w którym za kompozycje i instrumenty odpowiada Piotr Blak, a wokalistką jest Agata Jaworska. Debiutowali singlem Take Me Home wiosną 2016 roku. W tym samym czasie ukazała się płyta supergrupy Heart & Soul, na której Komoszyńska zaśpiewała dwie piosenki. Pracowity Gołyźniak ma na koncie współpracę choćby z Anią Dąbrowską, Pawłem Kukizem, Ryszardem Rynkowskim czy Andrzejem Piasecznym. Gra w zespole Moniki Brodki, ma też instrumentalny projekt M2.
Sorry Boys występowali na najważniejszych polskich festiwalach: Open’er, Tauron Nowa Muzyka, Jarocin, Spring Break. Nową publiczność dał też zespołowi występ na pokazie mody Macieja Zienia w 2011 roku. Jesienią 2015 roku Sorry Boys grali na Reeperbahn Festival w Hamburgu, w maju 2016 roku na festiwalu The Great Escape w Brighton.
ZDJĘCIA © KRZYSZTOF PIEKARSKI
Pułtusk związany jest z osobą wybitnego polskiego artysty - Krzysztofa Klenczona - wokalisty, gitarzysty i kompozytora, legendy polskiej muzyki rockowej nazywanym „polskim Johnem Lennonem”, który w 1942 r. urodził się w tym mieście. Fakt ten zrodził ideę organizacji ogólnopolskiego festiwalu jego imienia. Pułtusk Festiwal im. Krzysztofa Klenczona stwarza możliwości zaprezentowania swoich talentów młodym wykonawcom, jest okazją do wspaniałej zabawy na najdłuższym europejskim rynku przy muzyce największych gwiazd polskiej estrady.
Koncepcja zainicjowania tego przedsięwzięcia wywodzi się z silnego przekonania, że młodsze pokolenie Polaków oraz Polonii powinno mieć okazję odkryć istotny fragment polskiej muzyki rozrywkowej, która stanowiła źródło inspiracji dla wielu współczesnych twórców. To dźwiękowa dziedzina, która poruszała ekspresją i witalnością, prezentując zarazem buntowniczy i prowokacyjny charakter, otwierając furtkę do jakże odmiennego wówczas świata dźwięków. Cieszymy się niezmiernie na myśl o gościach naszego konkursu. Razem będziemy się bawić przy dźwiękach muzyki Klenczona, który łączy różne pokolenia. To także kolejny krok w propagowaniu polskości wśród Polonii, zwłaszcza młodzieży, aby przybliżyć im tę cenną część naszej kultury.
Finał Konkursu odbędzie się 26 sierpnia. (sobota) wieczorem przed koncertem gwiazdy głównej wieczoru w Amfiteatrze im.K.Klenczona w Pułtusku ul.Szkolna 11. Podczas finału Konkursu, osoby wyłonione w drodze wcześniejszych eliminacji prezentują utwór, który wykonywały podczas eliminacji. Jury konkursowe, w skład którego wejdzie gwiazda polskiej estrady muzycznej wyłoni laureatów Konkursu.
Mówili o nim “zbuntowany anioł”. Pułtusk jest miastem, które w związku z postacią Klenczona ma podwójną symbolikę. To tutaj zaczęła się jego życiowa podróż, której kolejnym przystankiem były Mazury. Przy pułtuskim rynku do dziś stoi kamienica, w której muzyk przez pierwsze lata swojego dzieciństwa mieszkał z rodzicami na 2. piętrze. Chociaż niektórzy twierdzą, że Klenczon urodził się przy ul. Kotlarskiej, to z opowieści żony muzyka Alicji “Bibi” Klenczon, wynika, że rodzice Krzysztofa – Czesław i Helena poznali się w Pułtusku. Warto zaznaczyć, że ojciec Krzysztofa Klenczona miał duży wpływ na syna. Był jednym z Żołnierzy Wyklętych.
Do końca wojny rodzina Klenczonów mieszkała w kamienicy przy Rynku pod nr 21. Aktualnie na zewnętrznej ścianie kamienicy znajduje się tablica upamiętniająca Krzysztofa Klenczona. Została odsłonięta w 2014 roku. W 2015 roku, Amfiteatr Domu Polonii, został nazwany imieniem Krzysztofa Klenczona. Pułtusk ma również pasaż im. Krzysztofa Klenczona wraz z muralem upamiętniającym tego artystę a od 2017 roku grającą ławeczkę z postacią siedzącego i grającego na gitarze artysty przy fontannie na pułtuskim rynku. W uznaniu zasług dla rozwoju polskiej muzyki rozrywkowej lat 60. i 70. oraz promocji miasta, w 2017 roku Rada Miejska w Pułtusku nadała śp. Krzysztofowi Klenczonowi tytuł Honorowego Obywatela Pułtuska.
Kariera Klenczona nabrała rozpędu, gdy w wieku 20 lat wziął udział w Ogólnopolskim Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Po festiwalu dołączył do Niebiesko-Czarnych, gdzie miał okazję występować m.in. z Czesławem Niemenem.
Prawdziwą sławę przyniosły jednak występy z Czerwonymi Gitarami. To właśnie ten zespół stworzył takie przeboje jak: “Matura”, “Historia jednej znajomości”, “Wróćmy nad jeziora” czy “Kwiaty we włosach”. Do dziś utwory te znane są milionom Polaków. W 1970 r. Klenczon opuścił Czerwone Gitary i założył nowy zespół Trzy korony. Z tym zespołem nagrał takie utwory jak “Nie przejdziemy do historii” czy “10 w skali Beauforta”. Dwa lata później, u szczytu popularności, zdecydował się opuścić Polskę.
Wyruszył do Stanów Zjednoczonych, gdzie nagrał angielskojęzyczny album. Podczas pobytu w USA Klenczon pracował m.in. jako dozorca i taksówkarz. Ponoć zamierzał nawet wrócić do Polski, ale jego plany pokrzyżował tragiczny wypadek, do którego doszło w 1981 roku w trakcie powrotu z koncertu charytatywnego. Wskutek obrażeń spowodowanych wypadkiem zmarł 7 kwietnia 1981 roku.
Przez Pułtusk biegnie szlak wodny prowadzący żeglarzy w kierunku Krainy Wielkich Jezior – tak ukochanych przez artystę. Odwiedzając Pułtusk i uczestnicząc w festiwalu, oprócz doznań muzycznych, będzie można pospacerować po najdłuższym rynku w Europie − mijając po drodze kamienicę, w której stacjonował niegdyś Napoleon, czy miejsce gdzie mieszkał autor „Wspomnień niebieskiego mundurka” - Wiktor Gomulicki. Z urokliwego portu nad Narwią rozpościera się widok na piękną Puszczę Białą.
ZADANIE PUBLICZNE FINANSOWANE JEST ZE ŚRODKÓW
KANCELARII PREZESA RADY MINISTRÓW
W RAMACH KONKURSU POLONIA I POLACY ZA GRANICĄ 2023
