Lech Aleksander Kaczyński
Lech Aleksander Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 roku w domu na warszawskim Żoliborzu. Przy porodzie asystowała akuszerka, matka poległego pięć lat wcześniej w Powstaniu Warszawskim poety Tadeusza Gajcego. O ciąży bliźniaczej pani Jadwiga Kaczyńska dowiedziała się w trakcie porodu. Lech przyszedł na świat 45 minut po bracie bliźniaku Jarosławie.
Dzieciństwo
Był synem Jadwigi z domu Jasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego, oraz bratem bliźniakiem Jarosława Kaczyńskiego, prezesa Prawa i Sprawiedliwości. Matka –filolog polski, przez kilka lat nauczycielka w warszawskich liceach, pracownik Instytutu Badań Literackich w czasie wojny była sanitariuszką w Szarych Szeregach. Ojciec – inżynier, pracownik Biura Projektów, wykładowca na Politechnice Warszawskiej był żołnierzem AK i uczestnikiem Powstania Warszawskiego w pułku "Baszta" (odznaczony Krzyżem Walecznych i Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari).
Edukacja
Uczeń warszawskich liceów – im. Joachima Lelewela i XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego na Bielanach. W 1967 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po obronie pracy magisterskiej, w 1971 roku, przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową w Zakładzie Prawa Pracy na Uniwersytecie Gdańskim pod kierunkiem doc. dr hab. Romana Korolca, a po jego śmierci prof. dr hab. Czesława Jackowiaka. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy pt. „Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy”, a w 1990 roku – habilitację rozprawą pt. „Renta Socjalna”.
W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.
Opozycja demokratyczna
Od 1976 roku, odpowiadając na apel KOR-u, podjął akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigi przekazywał Janowi Józefowi Lipskiemu. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji Komitetu Obrony Robotników. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi. Prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Pisywał w niezależnym „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma :Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”.
W Sierpniu’80 został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych, a także części statutów „Solidarności” dot. strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych. Był szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem Biura Analiz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. 17 września 1980 roku poparł koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego i Karola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyły się w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”.
W 1981 roku był delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności” i przewodniczącym XI Zespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca 1981 – członek zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”.
W stanie wojennym za aktywność w ruchu solidarnościowym został internowany. W obozie internowania w Strzebielinku przebywał od grudnia 1981 roku do października 1982 roku. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej i był członkiem podziemnych władz „Solidarności”. Od 1982 roku wraz z Jackiem Merklem i Aramem Rybickim był w gdańskim ”sztabie” Lecha Wałęsy. Od 1983 roku brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i wraz z bratem Jarosławem był jej doradcą. Od 1985 roku wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. Od stycznia 1986 roku był członkiem TKK oraz uczestniczył w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność". Od lipca 1986 pełnił funkcję sekretarza TKK. Od grudnia 1987 po połączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S” wszedł w skład Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", wraz z Jarosławem Kaczyńskim, Andrzejem Celińskim i Henrykiem Wujcem.
We wrześniu 1988 roku brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Wszedł w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą tzw. „szóstki”, czyli kierownictwa Solidarności do rozmów przy Okrągłym Stole. Od grudnia 1988 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 roku uczestniczył w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. „Komisji Porozumiewawczej” pomiędzy rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia 1989 został członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", zastępującym przewodniczącego. W maju 1990 roku został I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność”( przy czym praktycznie kierował związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na urząd prezydenta RP). W lutym 1991 roku kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął II miejsce przegrywając z Marianem Krzaklewskim.
Działalność polityczna
W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 roku zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej. W sierpniu 1989 roku wspomagał Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością”, a ZSL i SD.
W okresie od 12 marca do 31 października 1991 roku pełnił funkcję ministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP (stanowisko już nieistniejące). Nadzorował prace Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Z pracy w Kancelarii Prezydenta RP odszedł po konflikcie z Lechem Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.
W wyborach parlamentarnych w 1991 roku zdobył mandat posła na Sejm I kadencji z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego. Aktywnie działał w czterech komisjach, zajmując się sprawami związanymi z legislacją i polityką społeczną. Od listopada 1991 był przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.
Od początku działalności politycznej w wolnej Polsce postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym.
14 lutego 1992 roku został wybrany na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Funkcję tę pełnił do 1995 roku. Jako prezes NIK w ogromnym stopniu wzmocnił zaufanie społeczne do tej instytucji (wzrost zaufania z 30 do 60 procent) i przeobraził NIK w skuteczny organ kontroli państwowej. Był członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy przy ONZ i członkiem Prezydium EUROSAI – europejskiego stowarzyszenia organów kontroli państwowej.
W latach 1995-97 – wiceprzewodniczący rady programowej Instytutu Spraw Publicznych, kierowanego przez Lenę Kolarską-Bobińską.
W latach 1999-2000 – członek Komisji Kodyfikacyjnej przy ministrze pracy i polityki socjalnej.
12 czerwca 2000 roku został powołany przez premiera Jerzego Buzka na stanowisko ministra sprawiedliwości. Szybko stał się jednym z najbardziej popularnych członków rządu, drugim najpopularniejszym politykiem polskim po ówczesnym prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim. Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce od lat liberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego. Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią.
W 2001 roku stanął na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”, nowej partii prawicowej, która współtworzył wraz z Jarosławem Kaczyńskim. Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.
18 listopada 2002 roku znaczną przewagą wygrał w bezpośrednich wyborach na Prezydenta m.st. Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych oraz przywrócenia ładu i porządku. Podjął skuteczne działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa w mieście.
1 sierpnia 2004 roku w 60. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego.
Mandat Prezydenta Stolicy złożył w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP.
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
23 października 2005 roku, po otrzymaniu 54,04% głosów wygrał wybory prezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiej turze. Urząd objął 23 grudnia 2005 roku, składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym.
Rodzina
Żona Lecha Kaczyńskiego – Maria – z zawodu ekonomistka. Córka Marta ma dwie córki – 6-letnią Ewę i 2-letnią Martynę.
Para Prezydencka ogromną sympatią darzyła zwierzęta. Do rodziny należą dwa psy – kundelek Lula i terier szkocki Tytus oraz przyjęty ze schroniska kot Rudolf.
Tragiczna śmierć
Prezydent Lech Kaczyński zginął 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie rządowego samolotu TU-154 pod Smoleńskiem, w drodze na uroczystości 70. rocznicy Zbrodni Katyńskiej.
Prezydent wraz małżonka Marią i towarzyszącą mu delegacją, leciał do Katynia, gdzie wraz z przedstawicielami Rodzin Katyńskich, a także parlamentarzystami, duchownymi, kombatantami, żołnierzami miał złożyć hołd Polakom zamordowanym przez NKWD na mocy decyzji z 5 marca 1940 r. Biura Politycznego WK. W katastrofie zginęło 96 osób.
18 kwietnia 2010 roku Para prezydencka spoczęła w podziemiach Katedry na Wawelu w Krakowie.
Wykaz orderów i odznaczeń państw obcych nadanych
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej Lechowi Kaczyńskiemu
- Złoty Łańcuch i Gwiazda Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego – nadany w dniu 14 maja 2007 r. przez Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego Fra Andrew Willoughby Ninian Bertie;
- Łańcuch Orderu Króla Abdulaziza – nadany w dniu 25 czerwca 2007 r. przez Króla Arabii Saudyjskiej Abdullaha Bin Abdulaziza Al. Sauda;
- Order Zwycięstwa Świętego Jerzego – nadany w dniu 23 listopada 2007 r. przez Prezydenta Republiki Gruzji Micheila Saakaszwilego;
- Order Księcia Jarosława Mądrego I Stopnia – nadany w dniu 6 grudnia 2007 r. przez Prezydenta Republiki Ukrainy Wiktora Juszczenko;
- Order Infanta Henryka z Wielką Wstęgą – nadany w dniu 2 września 2008 r. przez Prezydenta Republiki Portugalskiej Anibala Cavaco Silva.
- Order Białego Podwójnego Krzyża I klasy – nadany w dniu 21 lutego 2009 r. przez Prezydenta Republiki Słowackiej Ivana Gašparoviča.
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Republiki Węgierskiej – nadany 18 marca 2009 roku
- Order Wielkiego Księcia Witolda I Klasy z Łańcuchem – nadany 16 kwietnia 2009 roku
- Order imienia Gejdara Alijewa – nadany 2 lipca 2009 roku
Doktoraty honoris causa przyznane Lechowi Kaczyńskiemu
- Doktorat honoris causa Państwowego Uniwersytetu im. Dżawachiszwilego – odebrany 16 kwietnia 2007 roku podczas oficjalnej wizyty w Gruzji
- Doktorat honoris causa Narodowej Akademii Administracji Państwowej przy prezydencie Ukrainy – odebrany 6 grudnia 2007 roku
- Doktorat honoris causa Mongolskiego Uniwersytetu Państwowego – odebrany 1 grudnia 2008 roku podczas oficjalnej wizyty w Mongolii
- Doktorat honoris causa Uniwersytetu Studiów Zagranicznych Hankuk w Seulu – odebrany 6 grudnia 2008 roku podczas oficjalnej wizyty w Korei Południowej
- Doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego – odebrany 1 lipca 2009 roku podczas uroczystości obchodów 440. rocznicy Unii Lubelskiej
- Doktorat honoris causa Uniwersytetu Słowiańskiego – odebrany 3 lipca 2009 roku podczas wizyty w Azerbejdżanie
Źródło: https://www.prezydent.pl/kancelaria/archiwum/archiwum-lecha-kaczynskiego/prezydent/biografia
STRONA GŁÓWNA "WARTO BYĆ POLAKIEM"
