Pomimo klęski poniesionej w wojnie światowej Niemcy nie zamierzali opuścić ziem polskich (Wielkopolski, Pomorza, Śląska), stanowiących część Rzeszy. Tę sytuację mógł zmienić tylko czyn zbrojny Polaków.
Przygotowania do akcji powstańczej podjęto w 1918 r. w kręgach młodzieży (m.in. "Sokoła" i skautingu) oraz istniejącej na tym terenie POW Zaboru Pruskiego. Gromadzono broń, organizowano szkolenie wojskowe członków.
Jednocześnie działający legalnie Komitet Obywatelski przemianował się w Naczelną Radę Ludową, reprezentującą ludność całego zaboru pruskiego. Na jej czele stał Komisariat. Podstawowym celem rady było przejęcie w Wielkopolsce administracji od Niemców i tworzenie własnych organów władzy, wspieranej przez Straż Obywatelską i formacje porządkowe Służby Straży i Bezpieczeństwa, w listopadzie 1918 r. skupiające kilka tysięcy ludzi.
Ze względów ideowych Naczelna Rada Ludowa nie była w stanie porozumieć się z rządem niepodległej już Polski w Warszawie, a uznawała Komitet Narodowy Polski w Paryżu. Jej działacze postanowili czekać na ustalenia konferencji pokojowej w sprawie zaboru pruskiego. Mimo niechęci rady do wystąpienia zbrojnego, Polacy kontynuowali przygotowania militarne na terenie Wielkopolski.
Wobec obawy utraty tej prowincji Niemcy zaczęli tutaj koncentrować ochotnicze formacje Grenzschutzu i Heimatschutzu.
Przyjazd Ignacego Jana Paderewskiego do Poznania 1918r.