Dzięki dofinansowaniu przekazanemu przez "Stowarzyszenie Wspólnota Polska" ze środków z Kancelarii Senatu RP Romanowskiemu Polskiemu Kulturalno-Oświatowemu Stowarzyszeniu udało się zrealizować wymarzony projekt wykonania pamiątkowej tablicy poświęconej wybitnemu kompozytorowi Ignacemu Feliksowi Dobrzyńskiemu (1807-1867), który urodził się na terenach Ziemi Romanowskiej.
Tablica została wmurowana w dniu 10 listopada 2019 r. w kościele pw. św. Stanisława w Romanowie. W uroczystości wzięli udział liczni goście, w tym m.in. Konsul Generalny Rzeczypospolitej Polski w Winnicy Damian Ciarciński oraz dyrektor Domu polskiego w Żytomierzu dr doc. Irena Perszko. Uroczystość wmurowania tablicy połączono z obchodami Narodowego Święta Niepodległości Polski. Romanów to osiedle typu miejskiego na Ukrainie w obwodzie żytomierskim. Liczy ok. ok. 8,2 tys. mieszkańców.
Obchody Narodowego Święta Niepodległości Polski Romanowskie Polskie Kulturalno-Oświatowe Stowarzyszenie zorganizowało w dniu 10.11.2019 r.
Zaproszeni goście najpierw zabrali się w Romanowskiej rejonowej bibliotece, gdzie usłyszeli hymny narodowe Polski i Ukrainy w wykonaniu Narodowego Chóru pn. "Dla Duszy" z Romanowa . Mieszkańcom Romanowa polskiego pochodzenia życzenia z okazji dnia Niepodległości złożyli przedstawiciele władz miasta, a dyrektor muzeum krajoznawczego w Romanowie Jurij Kondratiuk opowiedział przybyłym gościom o I. F. Dobrzyńskim. W bibliotece dzięki pomocy pani dr doc. Ireny Perszko, dyrektora Domu Polskiego w Żytomierzu, otworzono kącik polskiej książki.
Następnie odprawiona została Msza św. w intencji Polski i Polaków na świecie. Po mszy św. Konsul Generalny Rzeczypospolitej Polski w Winnicy Damian Ciarciński wspólnie z Prezesem Romanowskiego Polskiego Kulturalno-Oświatowe Stowarzyszenia Olgą Myczkowską, proboszczem parafii pw.
św. Stanisława w Romanowie ks. Ryszardem Dziubą i z przedstawicielami władz miasta odsłonili tablicę poświęconą Ignacemu Feliksowi Dobrzyńskiemu.
Uczestnicy uroczystości mieli okazje wysłuchać polskich pieśni w wykonaniu Narodowego Chóru pn. "Dla Duszy". Uroczystości zakończyło przyjęcie w restauracji "Pasaż.
Ignacy Feliks Dobrzyński, kompozytor, dyrygent, pianista i pedagog urodził się 25 lutego 1807 r. w Romanowie (obecnie Romaniw na Ukrainie) w obwodzie żytomierskim. Okres rozkwitu jego twórczości przypadł na lata trzydzieste XIX w., przy czym Dobrzyński komponował różne gatunki muzyki: symfonie i uwertury, opery, utwory fortepianowe.
Początkowo uczył go ojciec, Ignacy (1779-1841), wykształcony w Wiedniu dyrygent i kompozytor, następnie uczył się w kolegium jezuickim w Romanowie, a w latach 1817-21 - w Winnicy, gdzie ukończył Gimnazjum Podolskie.
Studiował pod kierunkiem Józefa Elsnera w Warszawie - początkowo prywatnie, a w latach 1826-28 w Szkole Głównej Muzyki.
Komponować zaczął jeszcze w Winnicy. W Warszawie, w której pozostał do końca życia, rozwijał ożywioną działalność kompozytorską, pedagogiczną, organizował zespoły muzyczne, zabiegał o urządzanie koncertów symfonicznych, na których występował jako dyrygent. Zdobył też uznanie jako nauczyciel gry na fortepianie - owocem tej pracy stała się "Szkoła na fortepian" (wydana przez wydawnictwo Sennewald, Warszawa 1845). W 1835 zdobył II nagrodę na konkursie kompozytorskim w Wiedniu za II Symfonię c-moll op. 15, która wykonywana była także w Warszawie i Lipsku pod dyrekcją Feliksa Mendelssohna-Bartholdy'ego oraz wydana w Warszawie w 1862 przez Sennewalda w opracowaniu na 4 ręce pod tytułem "Symfonia charakterystyczna w duchu muzyki polskiej".
W latach 1836-38 skomponował swoją pierwszą operę, Monbar czyli Flibustierowie op. 30. Koncertowe wykonanie jej fragmentów miało miejsce w Warszawie, Poznaniu, Berlinie i Dreźnie, prapremiera sceniczna odbyła się w 1863 w Teatrze Wielkim w Warszawie. W latach 1841-1843 uczył muzyki w Instytucie Aleksandryjskim Wychowania Panien. W marcu 1845 rozpoczął podróż artystyczną do Berlina, Lipska, Drezna, Monachium, Bonn, Frankfurtu nad Menem i Wiednia, podczas której prezentował własną twórczość kompozytorską.
W Berlinie musiał pozostać dłużej, zarabiając lekcjami muzyki, ponieważ zamknął sobie drogę powrotu do kraju napisaniem kilku pieśni patriotycznych, m.in. "Do matki Polki" (słowa Adam Mickiewicz). Do Warszawy powrócił dopiero we wrześniu 1847.
W 1852 został zaangażowany jako dyrygent opery do Teatru Wielkiego, ale pozostał na tym stanowisku niecały rok. W następnych latach dyrygował orkiestrą operową na koncertach symfonicznych, m.in. w salach Resursy Obywatelskie (obecnie Dom Polonii im. prof. A. Stelmachowskiego w Warszawie). W październiku 1857 zorganizował Orkiestrę Polską Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego, złożoną z wybitnych członków orkiestry Teatru Wielkiego, która do grudnia 1857 co tydzień dawała koncerty w Nowej Arkadii przy ul. Mokotowskiej. W latach 1858-1860 brał udział w pracach komitetu powołanego do założenia Instytutu Muzycznego. W tym czasie został również członkiem Lwowskiego Towarzystwa Muzycznego.
Po 1860, ze względu na zły stan zdrowia, stopniowo rezygnował z udziału w życiu muzycznym stolicy i poświęcił się wyłącznie kompozycji. Zmarł 9 października 1867 w Warszawie i spoczął na Cmentarzu Powązkowskim.
