MATERIAŁY WPROWADZAJĄCE DO SYMPOZJUM
JAN PAWEŁ II - O POLONII I EMIGRACJI
KULTURA
Papież Jan Paweł II podkreślał rolę kultury w dziejach Polski. Widział w niej decydujący czynnik kształtujący rzeczywistość społeczną. „Kultura polska – mówił do Polaków Londynie (1982) – jest dobrem, na którym opiera się życie duchowe Polaków. Ona wyodrębnia nas jako naród. Ona stanowi o nas przez cały ciąg dziejów. Stanowi bardziej niż siła materialna. Bardziej nawet niż granice polityczne. Wiadomo, że naród polski przeszedł przez ciężką próbę utraty niepodległości, która trwała z górą sto lat – a mimo to pośród tej próby pozostał sobą. Pozostał duchowo niepodległy, ponieważ miał swoją kulturę. Więcej jeszcze (…): wiemy, że w okresie najtragiczniejszym, w okresie rozbiorów, naród polski tę swoją kulturę ogromnie jeszcze wzbogacił i pogłębił, bo tylko tworząc kulturę, można ją zachować”. Wcześniej obszernie rozwinął tę myśl w przemówieniu w siedzibie UNESCO w Paryżu ( 2 VI 1980).
Fundamentem narodowej kultury Polski jest chrześcijaństwo, które stanowi jej podstawową wartość. Dlatego Jan Paweł II uważał więź Polonii i emigracji z ojczystą kulturą za warunek zachowania przez nią godności własnej, zdobycia szacunku u innych i owocnego wkładu w dobro kraju pochodzenia i nowej ojczyzny.
Podczas spotkania z Polakami w Niemczech w niezwykle mocny sposób wskazał na właściwą hierarchię wartości w dążeniach emigrantów: „O wartości człowieka ostatecznie decyduje to, kim jest, a nie to, ile ma. I jeżeli człowiek zatraci swoją godność, wiarę, świadomość narodową tylko dlatego, by więcej mieć, to postawa taka musi ostatecznie prowadzić do pogardy dla samego siebie. Natomiast człowiek świadomy swej tożsamości płynącej z wiary, z chrześcijańskiej kultury, dziedzictwa ojców i dziadów, zachowa swą godność, znajdzie poszanowanie u innych i będzie pełnowartościowym członkiem społeczeństwa, w którym wypadło mu żyć” (Moguncja, 1980).
Podobne słowa skierował do Polaków w Australii: „Ludzie, którzy pamiętają, skąd pochodzą, ludzie, którzy cenią swoje tradycje, mogą wnieść wiele w życie każde kraju” (Melbourne, 1985). Trudno o bardziej jasne i zdecydowane uzasadnienie postulatu zachowania chrześcijańskiego dziedzictwa kultury polskiej przez emigrację i przekazywania go następnym pokoleniom jako bezcennej wartości życiowej. Według myśli papieża, służy to wychowaniu na emigracji pełnego człowieka i jest warunkiem twórczego włączenia się w życie krajów osiedlenia.
Papież nie uważał dziedzictwa wyniesionego z ojczyzny za coś, co się bez trudu posiada. Przeciwnie, wskazywał na konieczność osobistego wysiłku w tej dziedzinie. Do Polaków z krajów Beneluksu mówił, że jest ono z pewnością wielkie, ale i trudne. I dodał: „Musimy je wciąż na nowo odkrywać, pogłębiać i żyć nim, przekazywać je tym, którzy przyjdą po nas” (Bruksela, 1985). Tego rodzaju wezwania zawierają papieskie przemówienia wygłoszone do Polaków i Polonii we Francji, w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Australii i gdzie indziej. Są one zawsze rzeczowo i starannie uzasadniane.
JAN PAWEŁ II - O POLONII I EMIGRACJI - POZOSTAŁE TEMATY
ORGANIZATOR
PATRONAT MEDIALNY
OPRACOWANIE MERYTORYCZNE MATERIAŁÓW WPROWADZAJĄCYCH - POLONIJNA AGENCJA INFORMACYJNA - PATRON MEDIALNY SYMPOZJUM